18 aug Highland Games

Een Schot, die nog even wil oefenen op zijn doedelzak, wekt mij wreed uit dromenland. Ik vraag me hardop af of ik de dag van vandaag wel kan genieten met een overdaad aan doedelmuziek. De opening geschiedt door een Doedelzakband in de hoofdstraat. Die brengt, als de Rattenvanger van Hamelen, de mensen naar de sportvelden, de feesttent en de kermis. Gelukkig heb ik mijn lange jas aan en hoed op, want er waait vandaag een koude noordenwind met ononderbroken nattigheid. Echt Schotsweer.

Schotten zijn zo anders dan Engelsen. Ze zijn rauw en ongelooflijk trots op zichzelf. Als ik de feesttent binnenloop, zijn er enkelen die zich bijna verslikken in het bier of de whisky en lachen om mijn hoed en lange jas. “What the fuck is that? Where did you brake loose?” Daarbij vergetend, dat ze in een rokje rondlopen. Toch een beetje achtergebleven gebied hier? De hoffelijkheid van de Engelsen is ver te zoeken. Als ik in gesprek raak met enkele rauwdouwers zetten ze hun argumenten tegen de Engelsen kracht bij door met de voeten het gras te vertrappen. Kletsend met een oudere man, moet ik vaak vragen om de zin nog eens te herhalen. De tweede keer kan ik hem wel goed verstaan. In een groep praten ze tegen elkaar het oude Schots en dan sta ik erbij voor Jan Doedel. Het ruige land, waarin ze leven en de strijd, die ze op het water moeten leveren om een goede vangst te behalen, heeft hun gehard.

Harde sporten spelen ze. Alles draait om explosieve kracht. Het heeft veel weg van oercompetitie met eenvoudige middelen: gooien met gewichten, slingeren met gewichten, smijten met boomstammen, touwtrekken en een heuvel opstormen en weer afdenderen. Geen verfijnde spelregels; gewoon zo hard en zo ver mogelijk.

Dat zie ik ook in de dansen. De meiden openen elke dans met een knik vanuit het middel, maar blijven je aankijken; niks buiging met het gezicht naar de vloer. Nee ze maken zich niet klein. Lichtvoetig en snel dansen ze met rechte rug en opgeheven hoofd, soms stampvoetend om kracht en onverzettelijkheid uit te drukken. De handen, als vuisten boven het hoofd en met aangespannen armspieren tonen ze vechtlust en trots.

Ik ben niet zo’n held. Na vijf uur zit de kou tot in mijn botten. Ik geef de pijp aan mezelf. Geen whisky of bier voor mij tot ik omval. Een weke bips ben ik. Ik stook in mijn huisje de kachel op. Gezellige warmte. Lekker knus.