19 aug Naar Jan de Groot

Vanuit een slapend Helmsdale vertrek ik naar John o’Groats. Dit noordelijkste plaatsje op het vasteland van Schotland is in 1500 ontstaan door Jan de Groot, die er een veerdienst begon naar enkele eilanden erboven. Hij rekende voor de tocht een toenmalig Schots “kwartje”. Dat muntje heette een groat. Zo werd Jan de Groot ook wel John of groats verbasterd tot John o’ Groats. Het plekje is het einde van de A99, één huis en niet meer dan dat. Ik ben er wel geteld één kwartier voor de foto’s en dan weer weg.
Enkele mijlen verderop ligt het landgoed Castle of May. In 1952 gekocht door de Queen Mother om er elk jaar in augustus te jagen en tot rust te komen. Ik word door een keurige gentleman aan de poort van de kasteelmuur ontvangen en heel geïnteresseerd bevraagd over mijn reis. Hij begeleidt mij naar de kassa en tovert een kinderkaartje voor slechts drie pond tevoorschijn en overhandigt mij dat met een knipoog van verstandhouding. Weer een meevaller.
Het kasteeltje is zeer onkoninklijk ingericht. Het is een doorsnee inrichting uit een willekeurig huis in een willekeurige straat met allerlei prulletjes en spulletjes. Nu bewoont prins Charles het kasteel twee weken per jaar, maar er wordt NIETS aan de inrichting veranderd. De versleten tapijten, de gaten in de vloerbedekking, het meubilair, de bedden; alles blijft bij het oude.
Weer een klein stukje verder westwaarts ligt het noordelijkste puntje Mainland. In een laatste reflex gooit ik het stuur naar rechts en stoom vier en een halve mijl op naar Dunnet Head. Daar ben ik dan om drie uur ’s middags op een hoog boven de zee uitstekende klifwand. Nou en? Is het dit nu? Wat stelt het eigenlijk voor om hier of in John o’Groats te zijn?

Plek bereikt.

Daar ga je dan.
Op weg.
Ontmoeten.
Lachen.
Verheugen.
Hopen.
Ervaren.

Dan ben je daar.
Doel bereikt.
Een plek.
Mooi.
Over.
Klaar.

Weer plan je.
Weer verwachten.
Weer ontdekken.

Verder.

Koni en Sylá uit Zwitserland bieden mij koffie aan. Buiten waaien we om, zelfs bijna weg. Binnen is beter. Al gauw vertelt er één en luistert de rest. Om beurten doet ieder zijn verhaal.
Buiten klinkt een ééncilinder motor. De drie motormuizen binnen hangen uit het raam en Jose wordt ook op de koffie gevraagd. Nou daar had deze motormuis van vijfenvijftig kilo wel oren naar. Zijn handen vullen de ruimte als hij vertelt, hoe lastig de hevige wind is. Beretrots op zijn motorreizen vertelt hij, dat hij zonet de TT van Assen heeft bezocht. Nu kan hij ook Dunnet Head aan zijn palmares toevoegen. Tegen de schemering klautert hij letterlijk op zijn motor en balancerend op zijn tenen rijdt hij weg op zoek naar een camping.
Sylá wil voor ons koken. Niemand protesteert. Om één uur ’s nachts gaat het licht uit. Gute Nacht bis Morgen.