10 Apr. Wéér schade.

Rijdend door uitgestorven land, dat je je moet voorstellen als de Ardennen. Het schuifdak open en rondkijken. Alles is even mooi en het koolzaad in de bermen ruikt heerlijk. Niets wijst erop dat er onheil in de lucht hangt. Bij Bibiona verrijd ik me, keer op mijn schreden terug en verrijd me weer. Loerend op de kaart zie ik langs de kant van de weg een levensgrote, felblauwe kliko van twee kuubinhoud over het hoofd. Met de hoek van de wagen raak ik hem. Dan tolt de kliko tussen de wagen en een muurtje om en om tot ik er voorbij ben. Te aangeslagen om te vloeken en te tieren bekijk ik de schade. Gelukkig aan dezelfde kant als de schade van het verkeersbord. Nou, ’t ziet er niet uit. De wagen lijkt op een geraspte kaas en is op slag tien jaar ouder. Hoofdpijn komt opzetten; stress natuurlijk. De klikocontainer mankeert niets, dus kachel ik ontstemd verder. Eerst de goede weg vinden en dan pauze maken om de wonden te likken. Ver uit de buurt van woningen stop ik om te bekijken, wat ik kan repareren. Het valt gelukkig mee. Het materiaal dat ze bij Böhmer gebruiken is zo taai, dat het wel vervormt maar niet doorscheurt. Kwaliteit! De hoeklijst sla ik met de hamer een beetje in model. Dan zet ik er, zo goed en zo kwaad als het gaat, nieuwe popnagels in.
Mijn doel voor vandaag is het ministaatje San Marino. Met gedeukte wagen en idem ego zet ik hem op een parkeerplaats. Vandaag ga ik niet de stad in. Ik ben moe, te moe om te lopen, te moe om te kijken. Morgen ziet de wereld er vast weer beter uit.