15 Juli Kanoën en Rob

De Vresse.
Ik doe nog even een wasje en hang de natte boel, heel tractor-onvriendelijk, aan hem op.
Willy drinkt met mij in de wagen een kop koffie en zet mij af aan de kade. Om negen uur dobber ik op het water.
De kano zweeft op het praktisch rimpelloze water mee. Niets hoor ik; 100% natuur, 100% stilte en 100% rust. De peddel uit het water en het hoofd achterover in de zon. Zalig!
Dolce far niente.
Vogels twieteren en kwetteren. Een geschrokken reiger wiekt traag weg. Het meters lange wier wuift in de stroming. Een vis schiet weg.
Alleen op de wereld!
Een half uurtje verder verschijnen er vissers langs de kant. Zwijgzaam draperen zij, in een vloeiende beweging, de lijn over het water. Eén met hun omgeving.
Kekse eenden en majestueuze zwanen begeleiden mij. De kano draait rondjes en de zon koestert mij rondom. Ik geniet geluidloos! Rechts van mij klatert een stroompje, met macho gedrag, aandachttrekkend in de rivier. Kleine druktemaker!
Af en toe worden de handen en de voeten ondergedompeld in het koele water. De peddel druppelt na.
Een plekje voor de lunch is gauw gevonden. Ik laat me de boerenmaaltijd goed smaken. Effe “ungeren”.
Dan pakt mij de sportieve inborst. Met grote halen, als was ik aan een wedstrijd bezig, probeer ik een eend vóór te blijven. Dat had ik gedroomd. Deze Mark Spitz verslaat mij met gemak. Niet ontmoedigd, haal ik door tot aan de finish. Het is per slot een dunne week.
Rob Stijntjes komt mij opzoeken. Twee vagebonden verbonden door eenzelfde droom. De één met zijn trekker en woonwagen en de ander met zijn Groninger tjalk uit 1919.
Koffie leuten en bijkletsen. Flaneren door het stadje en een terrasje pikken. Op het terras is een Italiaan helemaal weg van een kasteel in Sedan. Dat ligt 20 kilometer hier vandaan. Het kasteel is het grootste middeleeuwse kasteel in Europa en ooit gebouwd door een Duitser. We springen even later in de auto van Rob en rijden erheen. Sedan is een typisch Noord Franse stad. De grandeur uit vervlogen tijden is te herkennen, net als de grote werkloosheid. Armoe troef. In het centrum wordt alles met kleine ingrepen op orde gehouden. Daarbuiten slaat het verval, wegens gebrek aan euro’s, keihard toe. Het kasteel is werkelijk erg groot, maar maakt weinig indruk. Omdat we knaagjes in de maag krijgen keren we terug naar België. We laten ons de pizza goed smaken. Als er scheepshoorns klinken in de straten lopen de kinderen te hoop. Ze stoten elkaar aan en wijzen naar de bonte stoet, die langzaam dichterbij komt. “Le Cirque! Le Cirque!” wordt er geroepen. Ze rennen met de vrachtauto’s, die de hele breedte van de weg nodig hebben, mee naar het plein, waar de stoet zal halt houden. Iets later volgen de ouders, waarschijnlijk om de jeugd te vangen, voor het avondeten. Rob en ik halen herinneringen op aan het circus.
Als Rob naar huis teruggaat, kom ik binnen in een bloedhete gesloten wagen. Ik maak het licht aan en zet alle ramen en de deur open. Doortochten is mijn devies. In die hitte kan ik niet slapen.
Bij de wagen kom ik Willy tegen en we raken aan de praat. Willy is van Brussel en ik vraag hem of er een camping dichtbij de stad is. “O, daar overvalt u mij mee. Laat mij evenkes nadenken.” Willy tast naar zijn mobieltje en glimlacht veelbetekenend. Uit het rappe Frans maak ik op, dat hij iemand toestemming vraagt om mij te laten overnachten. Hij stopt de mobiel weg en vertelt, dat ik welkom ben bij zijn dochter in Wauthier Braine vlak onder Brussel. Geweldig! Willy legt mij uit hoe ik er moet komen. Ik bedank hem uitvoerig. Willy verdient een pluim.

Alles staat lekker open, denk ik!!! Had ik dat maar niet gedaan. Het plafond rondom de lamp zit vol met honderden kleine, zwarte ettertjes, motten, muggen, hooiwagens en meer van dat veelpotige, bloeddorstig spul. Ik zie tot mijn schrik; de muggen hier zijn ook veel groter dan bij ons. Op de wanden, tegen de kastjes, overal zitten ze te wachten op hun beurt om aan te schuiven in Restaurant Den Dikken Hollander. Het staat bij insecten bekend met de slogan:”Veel voor weinig.”
Ik weet het zeker: ik word vannacht opgevreten.
Met de vliegenmepper zaai ik dood en verderf. Helaas het zijn er te veel. Morgenvroeg zal zichtbaar zijn, net als op het festivalterrein na het Preuvenemint, wat ze achtergelaten hebben.
Dan komt Willy aan de deur. Het is elf uur. “Martin, kan ik nog even met mijn vrouw langskomen?”
“Ja, geen probleem. Ik zal koffie zetten?”
Dit intermezzo verzet mijn gedachten naar leukere dingen.
Korte tijd later zitten we gezellig te keuvelen in het Vlaams en Frans. Ik krijg nog een aardige tip om bij een bisonfarm aan te gaan. Dat zal ik zeker doen. Willy schrijft voor mij een vrijgeleide brief voor als de eigenaar lastig doet tegen mij. Ik ben nu nog nieuwsgieriger. Als mijn behulpzame gasten vertrokken zijn, maak ik het licht uit. Ik ga naar bed en daarmee dek ik eigenlijk de tafel voor mijn wachtende, ongewenste bezoekers.
Ik gun het hen niet om hun pootjes en hun maag te warmen aan mijn lijf. Vanonder mijn dekbed adem ik door een gaatje, zoals een murene teruggetrokken leeft in zijn rotsspleet. Al gauw wordt het bloedheet en ik besef, dat ik dit niet volhoud. De mannen daarboven hebben geduld en zijn numeriek in het voordeel. Ik kan alleen mijn hersens in zetten in mijn strijd tegen La grande Bouf; de grote vreetpartij. Dan sta ik op en trek snel mijn dekbed uit de hoes en kruip in de hoes met de flap van het voeteneind over mijn hoofd. Ik lig nu in een veilige cocon. Tevreden over deze verbetering van mijn verdediging merk ik, dat er toch enkele doldrieste hongerigen in stealthvlucht zijn geland op mij. In het donker klop ik op de tast op alle jeukplekken om nog enkelen te pletten tijdens de maaltijd. Het moet er vanboven uitgezien hebben, als een gigantische larve, die beweegt in zijn cocon alvorens uit te komen. Misschien heeft dat enkele belagers overtuigd om vrijwillig te vertrekken. Ik val inslaap in de wetenschap, dat de belegering mij niets meer kan maken.