16 Juli Wauthier Braine

Naar de dochter van Willy.
Om negen uur al onderweg. Op weg naar Wauthier Braine, ook wel Wouters Brakel door de Vlamingen. Het is een stevig stuk zitten. Ik schat zo’n uur of zes à zeven. Dat heb ik nodig voor 150 km achteraf weggetjes tot 20 km ten zuiden van Brussel.
Het zal anders lopen dan gedacht. In Gedinne doe ik de Moulin de Boiron aan. Een oud gerestaureerd gebouw waar nu een goed, gastvrij hotel in zit. Dory en ik hebben er gelogeerd voor twee jaar terug: een arrangement voor tussen de feestdagen. We hebben er heerlijk gegeten in de mooi aangeklede eetzaal en we werden bediend met alle egards. Helemaal mooi was de sneeuwbui, die de omgeving omtoverde in een sprookjeswereld. ’s Morgens als eersten door de nog niet door mensen beroerde maagdelijke sneeuwdeken gewandeld. Hier en daar sporen van een vos, konijnen en reeën. Een andere dag verdwaald in diezelfde witte wereld. Dory heeft toen een auto gestopt, want we waren anders nooit voor het donker uit de immense bossen geraakt. Het waren een paar fijne dagen en daarom ben ik er nu een kop koffie gaan drinken. De eigenaar herkent mij. We kletsen over toen en over nu. Internet komt ter sprake en ik mag van zijn computer gebruikmaken om berichten en foto’s op de site te zetten. Dat duurt achteraf te lang. Om half één rijd ik pas weg voor de komende 130 km. De lucht betrekt en het wordt benauwd. Regent het, dan moet het schuifdak dicht, net als de voorruit. Dan is het “vies” warm in de cabine.
Onderweg liften vier knullen een stuk mee op het bordes. Ze hebben het prima naar de zin. Foto’s makend met de mobieltjes en breeduit lachend aan een flesje lurkend duurt de rit voor hen te kort.
Tussen Charleroi en Namur, twee grote plaatsen, word ik door de borden naar een vierbaansweg gestuurd. Dat is goed voor de mobiliteit van de forensen, maar dat is niks voor mij. Opzoek naar alternatieven rijd ik iedere keer Charleroi binnen. Daar wil ik ook niet zijn. Dit gehannes kost veel tijd. Ik besluit het er maar op te wagen; toch maar de vierbaansweg op.
Eerst de verlichting gecontroleerd en het zwaailicht erbij aangezet en dan invoegen waar ze met 90 voorbij suizen. Het is nog geen klein stukje ook. Ik zit 9 km met een dikke nek en samengeknepen billen te verlangen naar het einde van de weg.
Vlak voor zeven uur ben ik op het goede adres. Onder mijn paraplu schuilend voor de regen staat Nathalie in de deuropening mij te woord. Ze is heel vriendelijk en ik mag de wagen naast het huis zetten op de oprit. De oprit is zo schuin, dat ik moet abseilen om bij het bed te komen. Een bedrijfsparkeerplaats aan de overkant mag ik niet gebruiken. Dan zet ik het spul langs de kant van een weg van een industriegebied. Morgen zet ik de wagen en tractor van acht uur tot zes uur op de oprit bij Nathalie. Ik ga dan met de bus en trein Brussel bezoeken.
Dit is en stressdag geweest. Ik heb de rit onderschat. Morgen de schade inhalen met een relaxdag.