14 Juli Vresse sur Semois

Dag 10.

Vresse sur Semois.

Vertrek van de camping is hartelijk. We moeten dadelijk een lange, steile klim maken uit het dal van de Clerve, dus de tractor staat tien minuten warm te draaien. Verschillende mensen komen op het geluid af en uitzwaaien. Als ik tegen de tegenoverliggende helling omhoog klim, staan er nog campinggasten heel in de diepte te kijken en te zwaaien.
Ik weet het dan nog niet, maar er liggen vandaag enkele bloempjes te wachten om in het veldboeket van de Europareis bij te steken.
Als opsteker is het vandaag super rustig op de weg. Er passeren op zestien kilometer maar elf auto’s en twee bussen. Dat rijdt lekker ontspannen. De dag begint goed.
Het eerste bloempje is een citroenvlindertje, dat tijdens de rit door de opgeklapte, openstaande voorruit belandt op mijn hand aan het stuur. Geweldig! Voor een foto ben ik te laat. Hij vliegt verder.
Op een steile helling van 10% stop ik om een foto te maken. Er stopt een jeep. De man, die zich later voorstelt als Charles Linden, roept:”Une belle tracteur. Vous êtes accord quand je prends une photo?” Tuurlijk, ga je gang. Even later staat Charles te verhalen van zijn droom. Hij wil graag met paard en wagen rondtrekken. Het tempo, de zorg voor het paard en het horloge thuis laten zijn zijn drijfveren. Ik kan hem maar al te goed begrijpen. Na het schrijven in het gastenboek nemen we afscheid. Ik benoem Charles tot het tweede bloemetje in mijn boeket. Hiervan geniet ik nog lang na. Daarbij geholpen door de fantastische, afwisselende, geurige omgeving. Zo tuf ik over een bergkam met wijds uitzicht naar alle kanten, dan duik ik een schaduwrijk dal in met kaarsrechte naaldbomen, die ruiken naar de hars.
In een stadje doe ik boodschappen. In de kleine supermarkt kan ik niets vinden. De bazin komt me helpen. Nu gaat alles veel sneller. Op de vraag of ze glazen heeft, vraagt ze:”Bierglazen? Hoeveel?” “Drie is genoeg”, antwoord ik. Zij beent weg naar een zijdeur en duwt bij terugkomst mij een doosje in de hand. Zij roept naar de kassajuffrouw:”Les verres sont gratuit pour messieur.” Ze geeft me een vriendelijk knikje:” Het zijn de laatste!” Ik voeg een madeliefje toe aan de bos.
Ik moet nog versnellingsbak olie kopen, want hij lekt wat langs de rechterkant. In het Belgische dorpje Mogimont stop ik bij de tractordealer Renauld Collard et Fils. De zoon komt naar buiten en is beroepsmatig geïnteresseerd in het BM-etje, maar ook nieuwsgierig naar mijn verhaal. We kletsen heel wat af en op zo’n momenten zou ik beter Frans willen kunnen spreken. Ik wil veel meer vertellen, dan ik vertalen kan. Dommage! De man, ik weet helaas zijn voornaam niet meer, giet de gevraagde vijf liter olie in een vaatje en schudt zijn hoofd, als ik mijn beurs trek. “Non, cést mon contribution à votre tour de l’ Europe.” Dat verdient een bloemetje.
Nog maar enkele kilometers verder bergaf duik ik uit de bossen op en aanschouw een magnifiek panorama. Hier bij Rochehaut draait de weg naar rechts met de berghelling mee en naar links kijk ik over een dal, waarin de Semois een lus beschrijft. In haar lus strikt ze het dorpje Frahan op een heuvel. Ik stop de trein en ga te voet langs de lange balustrade aan de afgrond terug omhoog. Om nog beter al dat moois op te zuigen, rust ik op een bankje. Ik kan dit uitzicht niet bevatten en maak foto’s om het vast te houden. Helaas kan de foto de grandeur ook niet bevatten.
Vresse sur Semois is voor twee dagen het eindpunt. Langzaam, links en rechts spiedend naar een mooie plek om twee dagen te staan, doorkruis ik het stadje met zijn drukke terrasjes. Duimen gaan omhoog en sommigen roepen iets. Ik ga ervan recht zitten. Niks geschikts gezien. Ik draai en rijd nog eens langzaam langs de terrasjes en nu zwaaien er enkelen. Ze kennen me al!! Bijna aan het einde van het dorp zie ik ruimte achter een groot gebouw. Als ik te voet navraag doe, kom ik erachter, waar ik toestemming moet vragen. Een vriendelijke, oudere heer, die mij al twee keer heeft voorbij zien komen, staat mij te woord. ´Nee hoor geen probleem. Ga er maar staan, er is water en elektriciteit, als je dat nodig hebt.” Ik nodig hem uit om dadelijk koffie te komen drinken bij mij. Hij is erg moe van hard werken. Hij komt morgenvroeg op de koffie bij mij. Prima. De wagen staat mooi vlak en een eindje van de grote weg vandaan mét alle comfort.
Als de kleinzoon thuis komt met de minibus en aanhanger met kajaks is het gesprek vlot gestart. Alweer, net als de grootvader, een behulpzaam persoon met belangstelling voor waar ik mee bezig ben. Dan arriveert ook Willie met een bus en aanhanger. Hij spreekt, pas na tien minuten, vlot Nederlands en nu spreek ik Frans en Nederlands niet achter elkaar, maar dóór elkaar. Ik snap soms zelf niet meer, wat ik zeg.
Dan komt het laatste bloemetje in mijn fleurige, gevarieerde boeket. Ik word uitgenodigd om morgen mee te gaan kajakken. Om tien uur aan de waterkant en dan 1 ½ uur peddelen en om twaalf uur weer teruggebracht in het dorp. Wauw! Té gek! Dit is méér dan ik verdien.
Mijn moeder zei wel eens in een stichtelijke bui: ”Maarten tel je zegeningen.”
Ze heeft me nooit verteld van een douche!!!