21 septNortons, treinen, bijzondere dames en Jags.

Het is wonderlijk, hoe deze dag start.
Ron Jones klopt op de wagen. Hij komt kijken naar de tractor. Korte tijd later belanden we bij hem thuis om een stuk ijzer te zoeken. Hij heeft enkele oude motoren, zo drukt hij het eufemistisch uit. Wel 23 rijklare prachtexemplaren van vóór WO2 staan zorgzaam toegedekt in zijn schuurtje. Verwachtingsvol, alsof je onder rokken kijkt, slaan we de dekens omhoog. In de lak kun je je haren kammen. De benzineleidingen hangen als pijpenkrullen gedrapeerd. De biesjes zijn van Michelangelo. Geen knutselaar, die Ron.
Hij neemt me mee naar de remise van stoomtreinen. Daar hobbyen oudere mannen om het materieel te restaureren en rijdend te houden. Rob Tailor hoort ons verhaal aan over de oplooprem en zegt:”Kom maar terug over een uur en dan het is klaar.” Op het rangeerterrein maak ik kennis met andere mannen, die vroeger allemaal met stoomlocomotieven gewerkt hebben. Ze kunnen het niet laten en zijn nog elke dag hier te vinden. Na vele, vele foto’s ga ik in het stadje iets eten op een terras boven het snelstromende water van de rivier. Het is weer een droomdag.
Een uur later wil Rob van geen betalen weten. “Graag gedaan,” is alles wat zegt hij.
Blij met mijn nieuwe aanwinst bezoek ik Plas Newydd; een prachtig Victoriaans huis. Van 1780 tot 1831 bewoond door twee aristocratische vrouwen, die het huis vanbuiten pleisterden en zwarte balken in vakwerkstijl aanbrachten. Ze zochten en kochten in de omgeving allerlei gebruikt houtsnijwerk uit kloosters, kerken en afbraakpanden. Recyclen avant le lettre. Al die stukken groot en klein werden gebruikt om de binnenwanden te bekleden. Het werd een geweldige legpuzzel. Daarbij legden ze een bibliotheek aan van drieduizend boeken en spraken vloeiend Spaans, Italiaans en Frans. De tuin is een oase van rust. Zo zie je maar wat vrouwen vermogen, als ze niet gehinderd door mannen, hun eigen wereld kunnen creëren. Het was indertijd een zonderling stel, maar nu een voorbeeld voor anderen.

Op de terugweg over de brug zitten de stoommannen op een terras. Rob roept mij erbij. Een “Flashy Jack” wordt mijn brouwsel. Een smakelijk bitter bier van een zeer, kleine, plaatselijke brouwerij. Mijn tractorverhaal moet ieder horen.
Terugwandelend naar de tractor en de wagen passeren verschillende oude Jaguars. De golvende lijnen zijn haast vrouwelijk. Een streling voor het oog. Prachtig om te zien en beslist nog prachtiger om te rijden.
Later op de avond aan de bar zit Steven, de eigenaar van Hotel Abbey Grange, naast me. Het gesprek gaat over de jeugd van tien tot zestien jaar oud. Ze hebben geen respect voor gezag, ouders of politie. Elk weekend worden in Groot Britannië tussen veertig en zestig kinderen door kinderen neergestoken. Happy slapping is tegenover een bar wachten met een groep om iemand, die onvast naar buiten komt, neer te slaan. Het wordt vastgelegd met telefooncamera’s. Leuk toch?
Steven vertelt graag aan de binnenkomende gasten, dat ik met een tractor onderweg ben door Europa. Dat opent elke keer een geanimeerd gesprek. Dan, out of the blue, doet hij het personeel de mededeling, dat ik morgenvroeg, als ik dat wil, kan douchen in een hotelkamer. Daarna knikt hij naar mij met een vragende blik: “Ok?”
Het is wonderlijk, hoe deze dag eindigt.