20 sept. Naar Llangollen

Omdat twee stellen uit Wales gisterenavond in de bar uitgebreid tips hebben gegeven over wat er in Wales te beleven is, ben ik nu op weg naar Llangollen. De tank is na de stedenmarathon van gisteren bijna leeg. Roy Studley is een boer in Llanferras. Tuurlijk breekt het BM-etje voor mij het ijs. Al gauw praten we over niets anders dan tractors. Roy wil de tank wel vullen. Zijn vrouw Jenny, een politieagente, komt een kijkje nemen in de wagen en nodigt uit voor een cup of tea. Die sla ik niet af. Terwijl buiten een koe de zonnebloemen op de tractor proeft, verwent Jenny me heel kordaat met een soort tosti. Dat gaat geheel volgens het politiehandboek: het is goed wat ik doe, omdat ik goed doe. Wil je kaas en ham? Lust je uien? Twee keer; ja! De kaas en de ham gaan ertussen met twee plakken tegelijk en dan nog een handvol uien. Niet te zuinig, van dik hout zaagt men planken. Twee mokken koffie. Dat vult een heel regiment! Dan nog een chocolade reep erbij. Even overweeg ik om te zeggen dat ik een chocoladeallergie heb. Dat helpt vast niet, want ze heeft dan wel iets anders paraat,dat ik beslist moet aannemen. Geen dunne dag vandaag! Dan oppert Jenny of ik wil douchen, want ze heeft gezien, dat ik die niet heb. Nog vóór ik nee kan zeggen haalt ze een handdoek. Frank, broertje van me, kun je je het bad in de Louis van der Maesenstraat in Valkenburg nog herinneren? Zo’n geëmailleerde kuip op vier leeuwenpootjes? Die hebben ze hier. Pure luxe. Héérlijk badderen. Fris als de ochtendwind kom ik weer beneden. Ze vult mijn thermoskan nog met verse koffie en dan kan ik weer op route. Jenny, je gastvrijheid is enorm!
Het landschap is glooiend met veel hoge, brede hagen en veel bosschages. De Horseshoe Pass is een juweel. Stijl klimmend naar de einder beloont hij met prachtige vergezichten. De afdaling is machtig. Je kunt het verloop van de weg door de hoefijzervorm al ver van te voren volgen op de tegenoverliggende helling. Ik stop regelmatig voor foto’s.
Het Abbey Grange Hotel is een aanrader van Roy en Jenny. Toestemming om op het terrein te overnachten is geen probleem. Op tien meter van een beer en een tochtige zeug vandaan mag ik het span parkeren. Meneer sjokt luid knorrend achter madame aan. Ik hoop, dat ze gaat zitten of dat ze hem duidelijk maakt dat ze hoofdpijn heeft. Hij is zo gefocust op de daad, dat wanneer zij plotseling stopt hij, als een trein tegen een stootblok, met zijn neus tegen haar derrière aan loopt.
Omdat het nog vroeg is ga ik het stadje Llangollen verkennen. Het Motor Museum lokt me naar binnen. Het is een droom, een georganiseerde chaos van motorfietsen, auto’s en aanverwante artikelen. Niet te filmen wat daar bij elkaar staat. Ik zwelg in de ambiance van vroeger en de achtergrondmuziek ondersteunt dat alleen maar. Een aanrader. De eigenaar, Gwil Owen, poseert gewillig bij een twee liter Bollinder gloeikop met 7 peekaa van rond 1900. Martien, ze hebben je adres! Als mijn Bolinder Munktell ter sprake komt is Gwil één en al oor. Hij zal morgen komen kijken. Ann vindt het zo prachtig allemaal, dat ik een miniatuur vrachtwagentje krijg met het logo van het museum erop.
Langs het jaagpad van het kanaal kom ik in het stadje, dat heel wat te bieden heeft; stoomtrein, paard getrokken boten langs het jaagpad, de vervallen Valle Crusis Abbey, een super groot vakwerkhuis uit 1800, een bieb met internet en een lief, kneuterig centrum met winkeltjes en kleine huisjes.
Terug bij het hotel ga ik een paar Engelse bieren proberen. Met enkele, luidruchtige locals wordt gekletst, geouwe…. en gelachen. Niets wordt serieus genomen. Mijn verhalen verteld en ze liggen in een deuk. Door Europa ….. crazy idea! Alone… are you gay? With a tractor… woeha! Zonder barkruk waren ze geheid omgevallen. Als Roy Corbin binnen komt zijn ze minder luidruchtig. Deze hoge pief van politie maakt wat grapjes( iedereen lacht) en vraagt mij waar ik vandaag kom. Ik vertel in grote lijnen waar ik mee bezig ben. “De tractor met de trailer, die daar buiten staat is dus van jou.” Mijn drinkgebroeders valt de bek open:”You were not kidding!” Roy is helemaal ondersteboven van mijn reis en steekt mij zijn kaart toe:”In case of serious trouble, you know where to find me.” Zo’n kaartje is een geweldige ruggesteun en zekerheid. Ik bewaar het ding bij mijn rijbewijs.
In de wagen verzamelen zich een aantal minivliegjes tegen het plafond. Die komen zeker van de amoureuze, bumperklevende speklap.