Hoe het zo kon komen.

Het tempo, het lekkere geluid, de zichtbaarheid van de techniek en de pure functionaliteit van een tractor zijn mijn ding en dat is nu precies de reden om met een tractor en woonwagen op reis te gaan.
In de loop van de jaren wist Dory wel van mijn verlangen naar een grote reis. Motorblaadjes en fietsblaadjes, die verhalen over exotische plaatsen, worden verzameld en slingeren rond. Maar ja, de jeugd is klein en de centjes zijn er niet, dus blijft het bij mooie dromen. Nu ben ik 54 en alles wat vroeger niet kon, kan nu wel. Wat over 11 jaar mogelijk is, kan dan misschien niet meer. Ik wil niet de rest van mijn leven verteerd worden door de gedachte, dat ik deze kans heb laten passeren. Als ik Dory begin in te leiden over mijn hersenspinsels is haar reactie:” Ik geloof dat jij gek bent. Ik ga niet mee op een tractor en dan zeker in een pipowagen. Misschien als we gepensioneerd zijn!” Daarmee was de kous af. Dit soort gesprekjes hadden we door de jaren heen vaker en de ene keer was Dory meegaander dan de andere keer. Tot voor een half jaar terug Dory zei:”Van mijn part ga je alleen, maar ik blijf thuis, ik ga echt niet mee!” Na een week nog eens voorzichtig gepolst of ze wel meende wat ze had gezegd en ja hoor. Dit was de opening van het nest om eens uit te vliegen naar andere plekken. In mijn hoofd ging alles heel snel, te snel voor anderen. Fonnie onze dochter van 23 heeft mij ter verantwoording geroepen tijdens een wandeling met haar hondje en ze was niet mals.
Ik heb gepoogd om haar munitie te ontkrachten. Dat lukte maar ten dele. Twee dagen later heeft ze het met Dory over dit gesprek gehad en Dory kan haar pas echt geruststellen. Papa gaat niet vreemd, hij is gewoon een beetje vreemd.

Nog vijf maanden te gaan tot de eerste week van de zomervakantie. Het schoolbestuur werkt mee aan een jaar onbetaald verlof met baangarantie. De financiën zijn doorgerekend voor zover mogelijk en dat vinden wij allebei, met een keer slikken, om te behappen. We hebben veel gesprekken gehad over hoe het zal zijn een jaar zonder elkaar. We hebben het volste vertrouwen in elkaar, maar er zitten ook restjes gemengde gevoelens en onzekerheid.
De woonwagen is, via allerlei omzwervingen op het net, gevonden in Doetinchem bij de firma Böhmer Wagenbouw. Daar wordt hij helemaal gebouwd naar mijn wensen. De samenwerking en afspraken zijn goed. Ik bof met deze firma.
De tractor van mijn dromen is snel gevonden bij Martien. Het goede stuk wordt uit Martien’s museum gereden en staat klaar voor de proefrit. Ik loop er eens omheen. Bouwjaar 1957 staat erop. De 50 jarige ziet er goed uit en het motortje showt gezonde 30 pk-tjes. Hier en daar zijn rimpels te zien , maar met wat mascara en rouge zie je daar straks niets meer van. De dame krijgt van mij een totale remake voor we samen vertrekken. Moet ook wel, want de wagen erachter is straks ook nagelnieuw. De combinatie wordt oranje/groen. Ja hoor nog vóór ik één meter gereden heb, zit alles al bij mij al op de harde schijf opgeslagen. En nu is het tijd om te rijden!
In de derde versnelling. Korte plofjes duwen mijn toekomstige trekker naar voren. In de vierde, de vijfde en zesde gang. Het motortje roffelt met ingehouden adem over de veldweg. Hè, wat is dat? Bijgeluiden uit de bak precies onder mijn kont. Geluiden? Nee teringherrie. Stoppen en weer wegrijden. Het komt uit de versnellingsbak! Terug naar Martien.
“Rijd jij er eens mee!” Samen luisteren en overleggen.
“Waar komt het vandaan?”
“Heb je reservedelen liggen?”
“Kun je dit nieuw bestellen?”
We besluiten dat dit wel erg veel herrie is. Te veel om dagelijks aan je hoofd te hebben. Repareren is geen optie. Nieuw is niets leverbaar. Tjonge, hier zakt me de broek van af. Alle hoop in herrie opgegaan.
“Wat ga je nu doen?, vraagt Martien.
“Eerst koffiedrinken en mijn hoofd leegmaken. Bezinnen op wat ik eigenlijk wil.”
Martien wil helpen en troont mij mee naar één van zijn schuren. “Kijk, deze is legergroen. Bijna nieuw. Net duizend draaiuren gemaakt. Neem deze mee. Daar rijd je de wereld mee rond, gegarandeerd. Hij is jonger en moderner.”
“Nee Martien, het moet een één of tweecilinder zijn. Het oor wil ook wat.”
Martien krabt nadenkend achter zijn oor. Het is goed te zien, dat hij het niet snapt. “Deze is toch veel beter!”, denkt hij.
Thuis moet ik mijn verhaal kwijt aan Léon. Hij weet veel van tractoren. Is jarenlang loonwerker geweest en is al even lang mijn vriend. Als ik klaar ben met mijn klaagzang over de pech, die ik heb, zegt hij:”Ik snap jou niet. Volgens mij WIL jij helemaal niet weg. Wie gaat er nou met zo’n oud geval op zo’n grote reis? Ik zie het al vóór me. Rijd ik over vier maanden met de motor door de Ardennen, zie ik jou langs de weg staan! Maar dat wil ik helemaal niet!”
“Léon, doe normaal. Zo’n vaart loopt dat niet!”
“Let maar eens op, jij rijdt nog niet eens één tank leeg!” We drinken samen nog een potje bier.