13 Aug. Vreemd

Ik word wakker om half acht. Dat is deze reis nog niet eerder gebeurd. Er is iets anders dan anders. Liggend op mijn rug met de handen onder mijn hoofd denk ik rustig na. Het onbestemde gevoel, dat ik iets moet, laat mij niet los. Ik tast naar mijn mobieltje op het nachtkastje. Daar staan de belangrijke zaken in de agenda. Hier heb ik hem: maandag de dertiende augustus. Opgelucht haal ik adem. Ik moet niks. Vandaag moet ik hélemáál niks.
Er staat: Begin nieuw schooljaar!
Dat doet me met een glimlach denken aan mijn collega’s, die dadelijk zichzelf weer inspannen en aan het tuig trekken om de kar van opvoeden, begeleiden, snotneusjes afvegen, rekenen, correctiewerk, taal, surveilleren, vergaderen en nog duizend dingen meer, op gang te trekken. Succes allemaal. Ook de kanjers van groep 8.
Ik draai me nog eens om. Ik zie wel hoe laat ik opsta.
Het belooft een mooie dag te worden. Onderweg zie ik Gary wandelen met een soort buggy. Hij reist al jaren over de wereld. Eerst met de fiets en nu te voet. Je moet maar eens kijken op zijn website www.walkingman.org .
Wat later staan er twee vriendelijke meiden langs de kant voor een lift. Normaal laten lifters hun duim zakken, maar deze twee zusjes niet. Ook al gaat het niet snel, deze ervaring willen ze ook meemaken. Oké, maar dan schoenen uit. De loeizware bagage erin en die twee op bed liggend door de achterruit zwaaien en gekken naar de achteropkomers. Na vijfentwintig kilometer moeten ze eruit. Dit hadden Steffi en Corinna niet willen missen.
Onderweg langs Loch Ness stop ik zo nu en dan om foto’s te maken. En ja hoor, ik heb het geluk van mijn leven. Een foto waarop je het monster ziet en het drama als het monster een klein bootje in de diepte laat verdwijnen. Gruwelijk. Het zal wel in alle kranten staan.
In Inverness, dat net ten oorden van Loch Ness ligt stop ik langs de weg op een aantal parkeervakken en ren naar een politieauto toe, die wacht voor een verkeerslicht, om te vragen naar een veilige plek voor de nacht. Op dertig meter achter mij hoor ik een klap en wat denk je? Er botst iemand op mijn Pipowagen. Ik spring op de weg en laat haar meteen stoppen. De politieauto rijdt een rondje en komt dan kijken. De lieftallige Jenny Severin uit Boston USA heeft hem niet zien staan en bekent, dat het links rijden een drama is. Dat is te zien. Wat dames al niet doen voor wat aandacht! Haar eigen schuld en zo vullen we, nadat de politie ons weer verlaten heeft, de papierkraam in. Morgenochtend tref ik haar bij de Budget Car Rental. Overmorgen vliegt ze terug. Wat een pech.
Met hulp van nieuwsgierige omstanders vind ik bij Tomm’s truckstop plek om te staan. Daar staat trucker Dunclan Makepeace met een vracht nieuwe auto’s op zijn trailer. Hij nodigt mij uit voor een bier in de Pub waar ze livemusic spelen. Daar heb ik geen spijt van. De muziek is goed en de Guinness smaakt na de botsing beter dan anders. Toch slaap ik slecht. Ik droom, dat ik onderwater met de trekker tegen Nessie aanbots en dat loopt slecht met mij af.