25 aug Weg van Skye

Ik heb slecht geslapen door de jeugd, die terugkwam van de pub. Enkelen klopten tegen de wand, anderen bleven staan kletsen. Het ergste was, wanneer ze gingen fluisteren. Dan lag ik te luisteren of er iets werd uitgevreten. Kortom een stressnacht.
Het is vroeg en ik wandel door het stadje. Lekker stil. In het haventje zijn vissers bezig op hun boten. De wind is niet meer dan een fris briesje en helpt om wakker te worden. Meeuwen duiken krijsend op visafval, dat overboord wordt gekieperd.
Terug bij de wagen komt een man op mij af. Ik verwacht moeilijkheden, want ik sta pal voor enkele huizen met prachtige namen, zoals Rockview en Seaview. Dat is nu: Gipsyview. Ik verwacht gedonder. Hij stelt zich voor en vraagt of ik iets nodig heb! Volkomen overdonderd, door mijn foute inschatting, ben ik even stil. “Ja, graag water.” Hij vult mijn twintig liter vat en praat over zijn goede ervaring met Bolindermotoren in schepen.
Ik ga naar de bieb om weer enkele berichten te plaatsen. Helaas het netwerk ligt eruit. Ik probeer nog in twee hotels; noppes. Dan de trekker doorsmeren en wegwezen.
Het zit echt allemaal tussen de oren bij mij. De beslissing om naar het zuiden te trekken is zo goed, dat ik de hele weg sta te zingen, dat het een lieve lust is. Zelfs de regenboog laat zich zien. De bergen zijn weer mooi en indrukwekkend. Ik ben weer positief geladen.
Bij Dornie ligt een kasteel, daar houd ik halt. Boven mijn koffie en brood met spek en ei kijk ik uit over het water naar een kasteeltje, dat jaren een soort intermezzobeeld was van de BBC. Stuart Goulding is een opgewekte, vriendelijke vent met een grijs ringbaardje. Zoals altijd opent het BM-etje met de pipowagen ook dit gesprek. Al gauw wordt Ann erbij gehaald en samen drinken we koffie. Deze lieve mensen wonen in Zuid Wales en ze nodigen mij uit om daar langs te komen. Ik mag blijven, zolang als ik wil. Welshe-gastvrijheid van de bovenste plank. Als het lukt, ga ik zeker op visite. Na twee uur vertellen gaan ze verder naar waar ik vandaan kom.
Nog even de benen strekken, dan ga ik ook op weg. Na zeven mijl rijden, stroomt rechts de Shield. Ik kan niet anders dan hier stoppen langs de oevers om te overnachten. Tussen de bergen van duizend meter ingeklemd ruist het water en waait de wind. Ik ben overgelukkig. Na het eten nog even lezen, zolang het licht is. De kleine zwarte ettertjes, de midgets, zijn er niet als het waait. Nog maar net vertrokken in een spionageboek of er komt een busje met drie mannen over het pad aan hobbelen. Het zijn Polen. Ze zagen vanaf de weg de tractor en de wagen. Eerst ben ik op mijn hoede, je weet maar nooit. Later ontspan ik. Michael, Thomas en Martin werken en wonen hier. Ze zijn helemaal ondersteboven van mijn reisvehikel. Vragen worden afgevuurd en foto’s geschoten. Michael, hij is tandarts, heeft plannen om in Spanje woningen te bouwen. Hij wil tijdelijke tijdelijke woonruimte aanboren. Ik heb reclame gemaakt voor de firma Böhmer in Doetinchem. De pipowagens kun je weer verkopen aan campings, want zigeunerwagens zijn hot. De mensen willen graag in iets anders slapen dan het geijkte huisje of de stacaravan. Die in-vulling van woonruimte smaakt hem wel.
Ik duik weer in mijn boek en als het te koud wordt, stook ik de kachel op en lees binnen verder in mijn pyjama.