1 Aug. Wandelen om het dal van de Seven

Om kwart voor acht neemt William, hij is 76, mij mee naar Pickering. Daar zal de Fair plaatsvinden. Als we er zijn, staan de campings al bijna vol. Nooit gedacht dat dit een groot feest zou zijn. Er staan vandaag al suppoosten bij de ingangen om de bezoekers te loodsen.
Ik zal er morgen naar toe rijden.
Vandaag ga ik wandelen. De omgeving is een sprookje. De hoeve ligt in het dal van het riviertje de Seven. Je kunt over een oud mijnspoor om het dal heen wandelen. Je loopt dan bijna horizontaal met voortdurend zicht op het dal. De zon schijnt en ik voel me opperbest. Even een andere broek aantrekken, want deze zakt af. Met de wandelschoenen aan, acht sneeën, enkele pakjes melk en twee appels in de rugzak kan de klim uit het dal aanvangen. Een zachte wind maakt wandelen gemakkelijk. Diezelfde wind helpt mijn gedachten te ordenen. Ze blaast het stof tussen mijn hersenkronkels vandaan, het ene oor in en het andere uit.
Gisterenavond vertelde William mij het ontstaan van die spoorweg. In 1840 zagen de mensen uit het dal de bliksem altijd op een bepaalde rots inslaan. Ze vertelden elkaar: “ Onder die rots ligt een schat.” Een andere verklaring konden ze niet bedenken. Totdat stadsmensen verkaarden, dat de rots ijzerhoudend is. Het inwoneraantal van 250 steeg in drie jaar naar 2500. De industriële activiteiten duurden tot 1929. Nu zijn er slechts ruïnes over en dit wandelpad waar ooit treinen het erts vervoerden.
Twee wandelaars komen tegemoet. Ze groeten vriendelijk en daarna ben ik weer helemaal alleen. Zachtjes spetterend schenken de vele stroompjes zich aan het dal. Zij vullen allemaal samen het riviertje de Seven, dat hier zijn reis naar de zee start. De slakken van de ijzererts knerpen onder de schoenen. De schapen gaan al vroeg op een holletje aan de kant. Als ik de bocht maak aan het begin van het dal krijg ik de wind tegen. Nu schrikken de dieren op het laatste moment en stuiven gehaast weg. Naast de kant van het pad rust een echtpaar uit. Ze vragen of ik een foto wil maken. Zo komen we in gesprek. De volgende drie mijl lopen we, kletsend over het geloof, samen op. In Rosedale geef ik hun mijn website. Ze beloven er naar te kijken. Nog vier mijl en de cirkel is rond.
Heerlijk op blote voeten in de wagen lopen. De pootjes zijn gevoelig van de wandeling. Eerst eten en dan …….? William bood gisteren aan om op zijn kosten naar huis te bellen. Dat gaat dadelijk gebeuren. Ik verheug me.
De dochter Hillary gaat morgen ook naar de show. Ik zal haar daar treffen. Ze maakt haar tractor nog even schoon met de hogedrukspuit.
Na het telefoontje krijg ik het adres en telefoonnummer van Ann, de vriendin van William. In de keuken brandt de openhaard. Het is er nog een zoals ik in het museum in York heb gezien. Naast de stookplaats zit een watervat, dat als een boiler voor warm water zorgt. Met een pint en William zijn wisky, valt er weer veel te lachen. William vertelt over de keer, dat hij in zijn broek deed. In het donker rijdend in zijn auto op het hoogste punt van de hei, vloog er een neerstortende straaljager zo laag over hem heen, dat het dak van zijn auto verschroeid was. Als ik hem vraag wat hij weet van Holland vertelt hij het volgende. “ Holland is zo vlak. Als je hond wegloopt, kun je hem na twee dagen nog zien en terugfluiten.”
Het is weer gezellig, de haard brandt en het pils smaakt goed.