26 aug Een dag van plezierig oponthoud

Het ruisende riviertje heeft mijn hoofd en spieren gebalsemd. Ik kan weer bergen verzetten.
Na vier mijl staat links van de weg de camper van Stuart en Ann in diepe rust. Na een uurtje passeren ze mij enthousiast zwaaiend en op de volgende parkeerplaats wachten ze. Een hartelijk weerzien. Het blijkt dat ze gisterenavond gewacht hebben op mijn voorbijkomst om samen te eten. Ann had alles al in gereedheid gebracht. Helaas stopte ik enkel mijlen vóór hen bij het water. Nu trakteren zij op koffie en een uur later vervolgen we onze eigen wegen.
In Invergarry is mijn tank aardig leeg. De inhoud van mijn jerrycans diesel zitten al sinds gisterenavond in de tank. Als op een erf enkele graafmachines staan en er loopt iemand rond, dan stop ik om te vragen. Als ik op de man afloopt, roept hij van een afstandje:” Ik heb je drie weken geleden al zien rijden.” Hij is mij toen ergens met zijn truck voorbij gereden. Tweede zin is :”Waar kan ik je mee helpen?” Geen seconde gaat voorbij of zijn zoon gaat twee kannen van twintig liter halen. Al vertellend wordt de tank gevuld. De schoonzoon komt erbij en de tractor wordt doorgelicht en goedgekeurd, terwijl de dochter de binnenkant van de wagen monstert. Ze vinden het helemaal te gek. Als ik vraag om te betalen is het antwoord een wegwuifgebaar. Dit is nog niet alles. Ook de reserve jerrycans worden gevuld! Na een hartelijk afscheid tuf ik verder, nog beduusd van de vrijgevigheid van deze man.
Niet veel verder word ik van de weg geplukt door Limlanders. Bij een lekkere kop koffie wordt verteld over onze vakanties. Jos en Miel hebben jaren lang Oostenrijk als vakantieland gekozen. Ze willen wel eens iets anders. Jos heeft al jaren Schotland op zijn lijstje staan en voilá hier zijn ze. We kletsen plat-è-weg. Dit geeft een fijn thuisgevoel. Als we afscheid nemen stapt er een bebaarde man nieuwsgierig naar de tractor. Tim Bowyer wil de wereld rond en wil alles over mijn ervaringen weten. Ooit heeft hij door Europa gereisd met paard en wagen. De wagen werd vanachter aangereden. Zijn knie is kapot sindsdien. Hij wil nu met een John Deere en pipowagen op pad. Ik vind hem er geknipt voor. Hij heeft helemaal de looks van een wereldreiziger.
Na slechts 28 mijl, maar met onvergetelijke ontmoetingen, ben ik vandaag gearriveerd in Glencoe. Daar raak ik in gesprek met een onderwijzeres van een tweeklassige school. Hoezo, ik wil liever geen combiklas? Dit is in de Highlands normaal. De dorpen liggen mijlenver uit elkaar en zo heeft ieder dorp zijn eigen school. Je bent er directeur, handyman, tuinier, administrateur en leraar tegelijk. Ik ben vergeten te vragen of daar het salaris ook naar is.
Na de gebakken aardappeltjes met twee hamburgers en tomaten-komkommer-ui-salade krijg ik een sms-je van Dory. Mijn hart maakt een vrolijk huppeltje. Dory vraagt zich af, waarom er zoveel tijd tussen de berichten zit. Tja, ze hebben kleine schooltjes, maar ook weinig internetgelegenheid. Misschien haal ik morgen Glasgow en dan tackel ik dit probleem in één of twee dagen. Tot dan; allemaal nog even geduld oefenen.