2 sept Naar huis

Lang wakker gelegen. Liggen woelen met duizend vragen in mijn hoofd.
Om zeven uur bel ik Dory. Ik wil vandaag naar huis komen met een vliegtuig. Eerst wil Dory mij tegenhouden; ik loop te hard van stapel, wacht af wat de doktoren zeggen maandag. Maar alle goede bedoelingen ten spijt; ik wil Lex zien, horen, voelen en knuffelen.
Even later Lex gebeld in het ziekenhuis. Hij vertelt moeizaam, wat hij zich kan herinneren. Zwaar verdoofd praat hij langzaam en met dikke tong. Ook Lex wil mij het idee uit het hoofd praten. Helaas knul, vierentwintig jaar geleden trotse vader geworden en dat houdt nu niet op. Ik kom.
John en Margaret willen wel een vlucht regelen. Na een uur aan de computer is er nog niets bereikt. Na nog een uur aan de telefoon is vlucht LS949 van Manchester naar Amsterdam geboekt. Margaret heeft betaald met haar creditcard. Om half twee vertrek ik met gasten op de camping uit Manchester. Zij zullen mij afzetten op het vliegveld. Dat bespaart John een rit van twee keer anderhalf uur. Vertrek om zes uur en om half negen landing op Schiphol. Als ik nog een trein naar het zuiden krijg, ben ik middernacht thuis.
Intussen kan ik de wagen voorbereiden om achter te laten. Bederfelijke waar geef ik aan John en Margaret, water wordt afgelaten, vuilnis weggeworpen, stroomverbruikers uitgezet, enkele kleren met de laptop in de geleende weekendtas gestopt, alle deurtjes en kratten vastgezet, de luiken gesloten net als de ventilatieopeningen en tot slot de sleutelbos aan John gegeven om de boel te kunnen verplaatsen. Wie weet hoe lang hij hier zal staan?
Nu kan ik alleen nog wachten en afwachten. De regen klettert bij vlagen tegen de ruiten. Een mistroostige, lange hangdag zal het worden.
Mijn “taxi” is een grote jeep. Voorin word ik geposteerd vanwege mijn lengte, achterin zitten moeder en dochter. De rit vliegt voorbij. Kletsend en keuvelend over koetjes en kalfjes. Mijn gastgevers hebben plezier aan de gekke en grappige dingen die ik meemaakte.
Op de airport is alles snel gevonden. Nu heb ik drie en een half uur de tijd om te lezen. Ik kan me niet goed concentreren door het achtergrond lawaai uit de speakers:”Please keep your luggage at all times with you. Last call for Mr. Allicantes for flight 255 to Madrid.” Meer van dit soort mededelingen schetteren door de hal rechtstreeks in mijn oren.
De vlucht is gepiept in een uur en een kwartier. Op een holletje opzoek naar de balie van de NS. Gelukt! Ik zal om half twaalf in Sittard zijn. Snel Dory op de hoogte stellen. Op het perron van Schiphol zit achter mij een oudere Engelse dame, die zich hardop afvraagt of ze wel op het goede perron is. Ik kan haar geruststellen. Ze moet naar Den Bosch. Ik zal bij haar blijven bij het overstappen in Utrecht. We gaan toch dezelfde kant op. Het blijkt dat de dame zeer bereisd is. China is haar favoriete land. De mensen en hun cultuur daar is ze kapot van. Zij drukt het zo uit:” Every child that is born, should have a ticket to China in its hand.” Ze verhaalt van de kunstschatten, het vakmanschap van de mensen, hun liefde voor details, de grootsheid van het land. Haar enthousiasme is aanstekelijk en de woordkeuze is doorspekt met prachtige vergelijkingen. Een wijze, hartelijke vrouw met brede kijk op de wereld. Veel te vroeg zijn we in Den Bosch.
Tijdens de laatste kilometers door Limburg wordt een jonge zwartrijder geverbaliseerd door de conducteur. Leuk om te zien, hoe de jongen een langdurige show opvoert opzoek naar een niet bestaand kaartje. Leuk om te horen hoe de jongen uitlegt, dat hij zijn ticket waarschijnlijk verloren is. Je voelt aan je water, dat hij de kluit bedondert. De conducteur speelt quasi bezorgd en heel geduldig het spel mee en geeft vaderlijke raad waar je je kaartje zou kunnen laten zodat je het niet verliezen kunt. Hij kiest zijn woorden en de intonatie zo, dat het geen enkele agressie opwekt. Ondertussen schrijft hij met onverzettelijkheid in zijn lichaamstaal een procesverbaal uit. Hij is goed in wat hij doet.
Net als in het liedje Kèdengedeng zie ik Dory eerst niet en komt ze van achter een pilaar tevoorschijn. Opgelucht wordt geknuffeld en gekust. Als de trein wegrijdt lopen we naar de auto. Er is zóveel te vertellen! Thuis komen Fonnie en Guido nog langs. Ik krijg foto’s te zien van het ongeluk van Lex. Dat jong heeft gruwelijk veel geluk gehad. Ik kan er niet goed tegen. Ik hoor hoe het hier allemaal is gegaan in de afgelopen twee maanden. Na tweeën gaan de lampen uit. Lekker thuis! Morgen naar Lex.