2 Okt. Lost in London.

Jurrie komt met zijn nieuwe Mercedes 6.3 AMG het laatste nieuws brengen. Aan de telefoon praat hij als Brugman. Het is erg amusant om daar naar te luisteren en om zijn gezichtsuitdrukking te zien. Hij is een goede onderhandelaar, maar het mag niet baten. ‘t Lukt maar niet om de prijs onder de 195 pond te krijgen voor een enkeltje Dover - Calais. Ik zal het morgen zelf proberen op de kade in Dover.
We nemen afscheid. Jurrie is oké. Hij heeft mij op sleeptouw genomen, aan het lachen gemaakt en aan het denken gezet. Ik heb er een vriend bij. Jurrie, als God wil, zullen we elkaar volgend jaar weer treffen. Hij begeleidt me met zijn auto tot ver buiten Oxford, de universiteitstad, die zijn naam ontleent aan een doorwaadbare plaats voor ossen.

Net als vier dagen geleden wordt dit een lange zit op drie- en vierbaanswegen. Vóór zes uur ’s avonds ga ik London niet in om acht pond tol te besparen. Op een tankstation op één mijl voor de tolzone eet ik een uitgebreide maaltijd, want ik zal daar twee uur wachten. Het BM-etje liep sneller dan gedacht. Shachar Barak loopt om de tractor heen terwijl Alan de ambulance voltankt. Het is een gezellige babbel. Shahar heeft ook de reiskriebels en vertelt over zijn reis naar Spanje. Ter afsluiting poseren ze voor mij.
London is een voorproefje voor Parijs. Ik zal straks een idee hebben, hoe het is om een grote stad te doorkruisen en ook nog snel enkele foto’s te maken, als bewijs van moed of zo je wilt dwaasheid. De kriebels in mijn buik zijn niet meer weg te redeneren. Ik laat ze maar, ze horen erbij.
Zes uur. London here I come!!
Met het enthousiasme en optimisme van de onwetende stort ik me in de gigantische stroom traag bewegend blik. De regen reflecteert de brandende lampen en hun rode en witte weerschijn op de natte weg. Alles gaat als gepland tot ik ergens een afslag mis. Daar sta ik dan in de regen op een bushalte in Oxfordstreet in hartje London.. Ik kan de straat niet vinden op de kaart. Aan voorbijgangers vraag ik om aan te wijzen waar ik ben. De regen en het donker maken het moeilijk om de straatnamen te lezen. Staande met mijn hoofd uit het schuifdak toveren de druppels op de brillenglazen London in een schitterend decor van neonstralen en sterren. Trafalgar Square, Piccadilly Circus, de Thames en de Tower Bridge zie ik dankzij die regen in een weerspiegelende, kleurrijke duizeligmakende wereld. Eigenlijk heel mooi en bijzonder. Het kost me twee en een half uur om de stad door te wurmen en nog een uur om me aan de stad te ontworstelen. Ik sta nu op 100 km vóór Dover in een klein plaatsje langs de A2. Morgen ga ik de overtocht boeken. O ja, dit moet ik nog even kwijt: Parijs doe ik ook, maar dan overdag.