7 Okt Op weg naar een heerboer.

Jagers, die een haasje vizieren en heel vaak missen, wekken mij. Tijdens het jachtseizoen is dit een vertrouwd zondagochtendritueel. Enkele minuten later springt de radio aan met vrolijke musettemuziek afgewisseld met de hese, krachtige stem van Edith Piaf. Dit is zo Frans, zo lekker. Ik sta nog niet op.
De vroege zon maakt lange schaduwen rechts van mij. Zij belooft een mooie dag. Het vest kan al na een half uurtje uit en in mijn blouse met korte mouwen gaat het verder. Zonnebaden op den tracteur.
Ik stel mijn mening over de Fransen vandaag positief bij. Dat zijn ze zelf “schuld.” Ik word drie keer spontaan gestopt. Eerst door Frédéric, die een BM 600 heeft. Hij gebaart mij, staande voor zijn oprit, om naar binnen te rijden. De hele familie moet op de foto. Voor ik wegrijd, krijgt hij nog een adreskaartje van de Volvoman. Een BM gaat nooit kapot, maar je weet maar nooit, hoe een boer een klant vangt. Even later zwaait een hand, met daaraan een bungelend cameraatje, uit een passerende auto om te stoppen. Vijf mensen kruipen uit het Renaultje en willen ook foto’s maken van mij met de tractor. De passerende auto’s moeten met een boog over de linkerweghelft om de “fotografen” heen. De derde is Jean-Claude Courtois. Een stukje terug heb ik blijkbaar naar zijn vrouw op het balkon gezwaaid. Zij roept haar man, maar die is te laat. Dus springt hij in de auto en racet mij na. Jean-Caude spaart oude tractoren en wil de mijne goed bekijken. Hij is erg enthousiast en vraagt mij om te wachten om zijn camera te halen. Daar sta ik dan. Een kwartiertje later is hij terug met zijn vrouw en de camera. Na het uitwisselen van gegevens klim ik in de cabine en ben weer onderweg. Zo schiet het niet erg op, maar dat is geen probleem. Mensen zijn de motor van mijn reis.
Tien km voor Rouen in Fontaine le Bourg, staat een monumentale hoeve met oprijlaan, bijgebouwen en torentjes naar mij te roepen. “Maarten, hier moet je vragen om te staan vannacht!” Te voet ga ik over de oprijlaan naar het hoofdgebouw. Tussen bomen en gazons door zie ik van verre op een terras twee mensen zitten. Na het voorstellen en een verklaring van wat ik doe en graag wil, krijg ik een pils aangeboden. Het spreekt voor zich, dat ik dat aanneem, want ik heb al de toestemming om te blijven. Verdorie wat is Frans toch moeilijk. Mijn woordenschat is beperkt en de vervoegingen zijn erg lastig. Het klinkt ongeveer als: ”Ikke heef un huis op wielentjes met het traktoor daar veur.” Ondanks mijn brabbeltaaltje begrijpen we elkaar. Het wordt een goede traditie om mensen voor me te winnen door de tractor te starten, die loopt als een klokje en de wagen vanbinnen te laten zien. Hij is mooi en netjes. Dat overtuigt mensen van mijn goede bedoelingen. Deze heerboer met zijn vrouw raken hun laatste restje argwaan tegen mij kwijt en ze nodigen mij zelfs uit om morgen mee te ontbijten om acht uur. Nou Hendriks, dat wordt vanavond nog eens oefenen met mes en vork eten!
Ik blijf bij de wagen en installeer me in de grote stoel in de zon. Ik kan mijn geluk weer eens niet op. Opgetogen bel ik Dory om bij te kletsen. Dat doet zo goed. Haar stem horen, haar lach en de verhalen van thuis. Komende donderdag gaat ze me Fonnie een week naar Egypte. Die twee amuseren zich dan opperbest. Meiden geniet van elkaar en de vakantie. Kijk wel uit wat je doet. Een Egyptisch spreekwoord zegt:” Vertrouw op God, maar bind wel je kameel vast.”
Lex heeft een leuk autootje gekocht van mijn broertje Frank. Een prima karretje, een Cadilac van wel zéven meter lang, ruim dertig jaar oud, gitzwart en met een V8 van zeven liter inhoud!!! Dat ding práát tegen je, ècht! Lex super! Goed gedaan knul! Grab life by the horns. Jij maakt ook je dromen waar. Nu nog gauw uit het korset en je bent helemaal de oude. (of moet hier staan ... als de ouwe?) Mijn dag kan niet meer kapot.