29 Mei Weerzien in Rothenburg.

De moeder van Sepp Hochmut is al vroeg op. Ze zwaait me uit.
De perfecte Duitse wegen voeren me schokvrij door het landschap van heuvels met koele bossen. De vrachtwagens blinken als nieuw, de huizen zijn spik en span geverfd, het gazon gekamd; Deutsche Gründlichkeit überall.
Het trekkertje loopt zonder morren en de Böhmerwagen volgt zonder klagen. De zon gunt me geen rust. Onbarmhartig brandt ze op de wegen en de geur van zwetende teer vermengt zich met het hars van de gevelde dennenbomen.
Nog twintig kilometer naar Rothenburg. Dat stelt niks voor: niet meer dan op en neer naar Heerlen. Bij de stad kijk ik uit naar een camping, als ik langs Hotel Rothenburgerhof kom. Dat is toch waar Werner en Hilde de scepter zwaaien? Zevenentwintig jaar geleden troffen Dory en ik Werner in Italië. Hij was toen buschauffeur en vertelde, dat als we iets moois wilden zien, dat we langs Rothenburg ob der Tauber moesten gaan. Nooit van gehoord!!! We geloven Werner op zijn woord en zo ontdekken we een goed hotel in een droomstadje. Een juweel aan de Romantische Strasse. Hilde ontvangt ons met alle egards. We gaan er later nog vaker heen en hebben er 27 jaar geleden samen met Werner en Hilde Kerst en Oud op Nieuw gevierd in de stad en in hun hotel.
De tractor wordt op de stoep gezet en voorzichtig loop ik naar binnen om te kijken of ik Werner of Hilde kan herkennen. Hilde zit verdiept in paperassen achter de balie. Alsof ik niet een kwart eeuw weggeweest ben, zo klikt het meteen weer. Ik mag achterom parkeren, douchen en krijg een schouder van een zwijn geserveerd naar Frankischer Art. Een machtig stuk vlees, dat haast van de knook valt en zoooo lekker. Zoon Christian in de keuken kan er wat van: een ster waardig. ’s Avonds moet Werner werken en neemt Hilde me mee naar een Biergarten. Daar leer ik dat het klinken met de glazen gedaan wordt om de duivel te verwarren met het geluid van klinkende kerkklokken. Geloof jij het?