2+3+4+5 Aug. Pickering.

Traction Engine Ralley 2007.
Na 16 mijl van Rosedale naar Pickering word ik naar binnen gewuifd door een marshal. Als ik een plekje gevonden heb, meld ik me bij de organisatie. “No problem, you are welcome.” Na het inschrijven verken ik het terrein. Dit is groot, echt heel groot, veel groter dan in Panningen.
Ik klets met allerlei mensen en stel vragen over hun hobby en zij vragen naar mijn reis. Velen denken dat ik de tractor op een vrachtwagen naar de show gereden heb. De verbazing is elke keer groot, als ze horen dat ik het hele stuk gereden heb.
De eerste dag wordt afgesloten met Ray. Hij zit in de organisatie. Ray neemt mij mee naar vrienden, waar ik een pint “moet” drinken. We gaan naar de trekkertrek, die de hele dag tot ’s nachts twaalf uur doorgaat. Alles gaat super relaxed. Ray wordt door tientallen begroet en is duidelijk onder vrienden. Ik geniet van alle aandacht. Ray regelt dat ik morgen met de wagen in de ring mag en geïnterviewd zal worden. “I will send the dvd to your wife so she cann see what you’r up to.” Later zal blijken wat Ray voor mij allemaal mogelijk zal maken.
Van alle dingen die er te zien zijn, maken de stoommachines de meeste indruk. Het zijn kunstvoorwerpen met details die getuigen van liefde voor het vak. Alles is mooi aan die machtige, prachtige fluisteraars. De machinist voert snel tientallen handelingen uit, als dan plotseling de beauty met een schok in beweging raakt. Hissend en sissend rollen de tonnen kunstig bewerkt staal van hun plaats, terwijl stenen verkruimelen onder de massieve banden. De bruine rook gaat in slierten mee met de wind. Negentig jaar grandeur.
’s Avonds staan we dicht bij de stoommachines geborgen in hun warmte met een koel glas bier in de handen.
De variatie op deze show is enorm. Van fietsen met eigenaren in gepaste kleding tot vrachtwagens waar je stil van wordt. Rondlopend en kijkend zie je meer dan je hoofd kan bevatten. De kermis is er in twee versies. Eén gedeelte is modern zoals wij allemaal kennen en het andere bestaat uit de oude cakewalk, gigantische orgels, stoommachines met verlichting, de zweefmolen, de draaimolen en veel meer. Wat vooral blijft hangen van dit, dat is de fijne sfeer, de kleurenpracht en de geluiden. Mensen gaan zomaar op de grond zitten, alsof ze picknicken. Ze wijzen, luisteren, kijken. Net als ik zuigen ze alles op.
De trekkertrek is helemaal géén wedstrijd! Tractors, vrachtwagens, rupsvoertuigen, een tank en dwaze voertuigen, maar ook de echte grote monsters staan geduldig te wachten om een pull te maken. Gewoon voor de lol en om het publiek te amuseren. Goed voorbeeld is Roy. Hij heeft een normale Amerikaanse tractor, Massey Ferguson 97 pk 6 cilinder. Als we ’s avonds aan de BBQ zitten en hij heeft genoeg gegeten, start hij zijn trekker en rijdt ermee naar het terrein. Effe een pull maken. We kuieren allemaal achter hem aan en drie kwartier later zit Roy na een geweldige pull weer aan zijn speciale “thee”.

Als ik de volgende dag enthousiast aan Ray vertel over de trekkertrek, vraagt hij of ik ook een pull wil maken. “Nee, ik heb mijn BM-etje nog langer nodig”. Ray corrigeert mij. Ik heb het niet goed begrepen! ”Op een echt monster met 400 peekaa!” Zonder iemands arm om te draaien vindt hij vader Kairen en zoon Thomas bereid om mij een pull te laten maken. Ik moet beloven om eventuele schade te betalen. Kopen kun je de onderdelen niet, die worden op maat gemaakt. Thomas zal de sleepwagen bedienen. Als er iets kapot gaat zal ik zeker een maand hier vastzitten om voor hen te werken. Nog nooit heeft er iemand anders dan Kairen of Thomas erop gereden.
We lopen naar de zijkant van de baan terwijl Kairen de trekker gaat halen. Er staan nu zeven tractoren te wachten op een pull. Kairen rijdt de kolos linea recta naar de sleepwagen en wenkt mij. Als ik erop klim, krijg ik zeer nadrukkelijk twee keer de instructie. Dan stapt hij af. Daar zit ik dan. Geen tijd gehad om me te bedenken. De handrem mag eraf. De ketting moet zachtjes strakgetrokken worden. Vragend kijk ik achterom naar Thomas. Hij knikt. Dan gas geven en de koppeling met gevoel erop. De wielen spinnen. Met een massieve rookzuil uit de uitlaat en vol gas brult de motor, alsof het niks is. Vierhonderd pk’s sleuren aan de krukas en ik raak helemaal buiten mezelf. Schreeuwend ga ik staan. Met de hoed in de hand en één oog op de voorwielen zwaai ik naar het publiek. Adrenaline giert door mijn lijf. Zenuwen staan snoerstrak. Ik ga helemaal uit mijn dak. Ik kan je niet vertellen hoe die honderd meter voelen. Het opgefokte gevoel zat anderhalf uur later nog in mijn lijf. Ik kan het met niets vergelijken. Het is super vet.. Toen ik later terugkeek naar de foto’s op mijn camera, kreeg ik tranen in de ogen. Het is waanzinnig, dat ik dit mag meemaken.

Een ander highlight. Met de tractor en mijn al redelijk bekende pipowagen als allerlaatste in de ring.
De speaker David Hoyles gaat met mij de wagen in en interviewt me. Prachtig! Dan een ererondje; duimen gaan omhoog, mensen zwaaien, foto’s worden gemaakt, er wordt zelfs geapplaudisseerd. Na afloop komt publiek naar de wagen vragenstellen. Ik voel me als een aap met zeven staarten.
’s Avonds worden stoommachines, vrachtwagens en tractoren met aanhangers vol mensen naar dorpen in de buurt gereden. Daar staat het hele verkeer dan vast. De mensen op de aanhangwagens stappen af om te wandelen en te drinken. Publiek uit de omstreken komt kijken en staat op rotondes en kruisingen. De rook van de stoommachines drijft door de straten en mensen praten met elkaar. Geweldig hoe dit gaat, zonder gebral, geschreeuw of zingen. Blije gezichten alom. Politie zie je niet. De deelnemers regelen zelf het verkeer en dat gaat prima. En als het niet gaat, dan staat alles stil. Dus staat het hele verkeer muurvast voor ongeveer twee à drie uur. Dan rijden de eersten of zo je wilt de laatsten uit een straat weg en de weg komt weer vrij. Het is georganiseerde chaos: zeer Brits.
Ik maak, doordat Ray mij op sleeptouw neemt, veel vrienden. Sommigen kennen mij van de wagen of van de tractor-pull. Handen worden geschud en pinten worden uitgedeeld. Mijn gezicht staat contant op smile.
Een dag later.
In Pickering fish and chips gaan eten met Ray en Denise en dochter Paula met haar vriend. Dat is heavy stuff; vet en veel. Het helpt goed tegen een kater. Volgens mij breekt het vet al in de maag de alcohol af. Dat is goed, het spaart de nieren. De Guinness leer ik steeds meer waarderen. Alle andere merken, met soms onmogelijk te onthouden namen, moet ik vaker proeven, denk ik.
Mensen, die ik niet ken komen naar mijn wagen om hun adres of telefoonnummer af te geven: “ In case you need any help on the road you can call me.” Nick is zo iemand. Een handelaar in onderdelen van trekkers. Ik ben niet eens in zijn stand geweest. Anderen komen op de laatste dag (zondag) langs om me goede reis te wensen.
Ik vraag me af of de rest van het jaar niet saai zal zijn?