30 Juli. Laatste dag York

Het was koud vannacht, acht graden! Ik stop mijn tweede dekbed ook in de hoes.
Tijdens het ontbijt schrik ik hevig van de klompen van John op de trap buiten. Hij dondert binnen en heeft haast. Zijn moeder ligt in het ziekenhuis, hij moet weg. Snel en dwingend tekent hij op de kaart cirkels om plekken, waar ik beslist heen moet. Vlug een foto maken van mij en de tractor. Dan zegt hij uit het niets:” Boney lad, wait a sec.” Zijn wijsvinger wijst bezwerend naar mij. Hij beent een beetje wijdbeens naar zijn camper en komt binnen een minuut weer terug. “Here, I have got a present for you.” Hij drukt mij een kleine zaklamp in de handen met de woorden: “So you can find your wagon back, if you are pissed.” Met een stevige handdruk en alle goede wensen stapt hij gehaast naar zijn camper. Even later is die plek leeg.
In Bisshopsthorpe staat een rode, oude Riley voor een huis. De eigenaar vertelt dat hij er rally’s mee rijdt in heel Europa. De bijrijder beschikt over dubbele klokken en tripmasters, want dit soort rally’s gaat om het vasthouden van een gemiddelde snelheid en kaartlezen. Dit kleine autootje is technisch 100% in orde.
Iets verderop staat het paleis van de aartsbisschop van Engeland. Er wordt op dit moment aan gewerkt en de aartsbisschop woont zolang in een vrijstaand huis er tegenover. Iemand zonder capsones.
Langs de oevers van de Ouse wandel ik in een uur naar York. Ik bestijg de vestingmuur en kuier op mijn ooie dooie om de stad heen. Het valt op hoe de Engelsen kleuren gebruiken. Blauw is duidelijk favoriet, maar ze vinden roze, diep rood, zacht groen, mint en geel ook geen probleem. Eerst vind ik het maar niks die softe kleurtjes, maar het heeft wat. Ik heb al enkele tinten waar ik me ook in kan vinden. Het spoorwegmuseum is van verre te zien, dat wil zeggen het reuzenrad. Het reuzenrad heeft niks van doen met treinen, maar het is de engelse manier van aandacht vestigen op het museum. Ik zou er een schoorsteen zetten waar voortdurend stoom uitkwam of wat denk je van een gillende stoomfluit? In dit museum ben ik moeiteloos twee en een half uur zoet. Dory denkt nu vast: “Gelukkig dat ik daar niet bij hoef te zijn.” Ik geniet van het gepolijste staal, dat liefde voor het vak uitstraalt. Ik heb bewondering voor de vormgeving, die niet alleen maar functioneel is. Ik verdiep me in de werking van de machines. Ik ben geboeid door de grandeur van die tijd, want eerste en tweede klas stelden nog iets voor. Ik heb respect voor de moed van de mens van die tijd, die met nog ongecontroleerde oerkrachten experimenteert. Ik dwaal zonder elektronische gids tussen de tonnen staal en voel me opperbest.
Weer buiten in de zon lokt de oude binnenstad. Mijn voeten zijn moe van de wandeling en het slenteren langs de treinen. Ik zoek de fontein en eet daar mijn meegenomen lunch. De thermometer aan een gebouw geeft 21 graden aan. De weersvoorspellingen blijven optimistisch voor de komende dagen. Ik besluit om terug te gaan naar de camping en in de zon te gaan zitten lezen.
Dat komt er niet van. Peter en Margaret nodigen mij uit voor een koud biertje bij hun caravan en daar blijf ik plakken. We vertellen honderduit, terwijl Margaret bier aansleept en hapjes klaarmaakt. Peter heeft een Cherokee jeep en die loopt op zonnebloemolie. Hij koopt het in de winkel in literflessen en betaalt zo geen belasting. De prijs van een liter zonnebloemolie is 55 pence en een liter diesel kost het dubbele. Als hij de wagen start ruik je de lucht van gebakken frites. Een uurtje later zien we aan het einde van de wei hazen. Nee, konijnen. Peter pakt zijn verrekijker; het zijn reeën! Muisstil houden we ze in de gaten. Ze lopen te grazen in een dalletje en soms zien we alleen de kop met oren en dan weer het hele lijf. Het zijn er drie.
Na de reeën nemen we een kijkje in mijn wagen en Margaret schrijft in het gastenboek. Peter wil niet. Hij heeft al te lang zitten drinken in de zon. Dat geldt overigens ook voor mij. Als de zon achter wolken schuilgaat koelt het fors af. Een goed moment om naar de wagen terug te gaan. Ik hobbel als een ontspoorde trein naar de overkant. De druk is van de ketel af. Ik stort om op het bed en slaap. Het is half acht.