4 Okt En France

In Dover om kwart voor twee om in te checken, blijkt dat ik tien minuten te laat ben. Volle gas met een wild springende tractor over drempels over het terrein mogen niet baten. Helaas, ‘k heb de boot gemist. Nu wacht ik als eerste op de immens grote, lege, neonverlichte incheckplek en dwaal door een verlaten winkel met snoep, drank, pluche beesten en tijdschriften, waar de bewakingscamera’s en de caissière mij met hun ogen volgen. Een winkel zonder klanten is doods. De volgende boot om kwart over vier kan ik niet meer missen. Op de boot eigen ik mij een bank toe, zet de telefoonwekker en val moeiteloos in slaap.
Ik ben gaar, als ik van de boot af mag. Buiten hangt dikke mist en op de tast zoek ik het centrum. Zonder pardon poot ik de tractor op een parkeerplaats en val met kleren aan om op bed. Frankrijk start ruig.
De kustweg langs de kliffen naar het zuiden is prachtig. Hij klimt en daalt slingerend in een landschap zonder heggen, hagen of bomen, geëscorteerd door de zee aan je rechterkant. Je kunt lekker ver kijken. De tractor wordt getankt bij een boer en nu kan de reis echt beginnen. Edoch na twintig kilometer doet de korte nacht zich al gelden. Cap Gris Nez is een geweldige plek met wijds uitzicht en een T-shirt-zonnetje. Ik blijf er de rest van de dag, tank vitamientjes met mijn blote body en klets met andere bezoekers. Na de maaltijd kleed ik me dik aan en ga uit de wind op de klif zitten. Een half uur na de zonsondergang is elke bezoeker weg en sta ik moederziel alleen, ver van de bewoonde wereld, op de stille parkeerplaats. Er is rondom mij geen ander licht, dan de vuurtorenbundel, die langs de wagen strijkt om te kijken, hoe het met Maarten gaat.