10 Aug. Museum en Rithmic band
Door: Maarten
14 Augustus 2007 | Verenigd Koninkrijk, Edinburgh
Edinburgh.
Met de dubbeldekker naar de stad. Ik ben vroeg. De artiesten zijn nog niet in de straten en parken. Ronddrentelend zie je de stroom toeristen op gang komen. De drukte neemt toe.
Naar aanleiding van een gesprek met een dikke Engelse dame op de camping zoek ik nu The National Galleries of Scotland. Zij was helemaal hoteldebotel van Andy Warhol. Netjes achteraan sluiten Hendriks. Andy Warhol wordt beschreven als een groot kunstenaar. Ik ben er niet kapot van: te veel van hetzelfde en het is mij net te simpel. Enfin, dat heb ik gehad.
Nu komt een lastige klus.
Zoeken naar een aantrekkelijke voorstelling. In het Princes Street Garden Park duik ik in kranten en dikke festivalgidsen, die ik van de camping heb meegenomen. Dat duurt zo lang, dat ik mijn eten voor de hele dag opeet. Mijn keuze valt op een Koreaanse groep. Nu nog een boekingskantoor zoeken. Voor elf pond mag ik straks binnen. In een pub een Guinness gedronken. Zo houd ik het wel vol.
Nou, dat is niet helemaal waar. Vroeg op de dag een bier en ik word hartstikke moe. In het park van daar straks val ik in slaap tussen honderden wandelende mensen en spelende kinderen. Niets houdt mij tegen. Plat op de rug in het gras en met de rugzak als kussen ligt daar twee meter Nederlander te snurken. Op tijd voor de voorstelling word ik door een voetbal ruw gewekt. De “dader” van 16 jaar put zich zeer brits uit in verontschuldigingen. “No problem”, antwoord ik wrijvend over mijn hoofd.
De Koreanen zijn geweldig. De opening is van fluister zacht, via ingehouden roffels naar een a-ritmische beat tot een vulkanische uitbarsting van power. De opzwepende dreunen laten je handen automatisch meeklappen. De zang is hoog en ijl met bellen en fluit op de achtergrond. De uitstraling en expressie in de gezichten tonen plezier. Het lichamen zijn sterk en gracieus. Ze hanteren de drie centimeter dikke stokken als een smid en tegelijk als een dirigent. Niemand kan stil blijven staan. Na elk nummer fluiten, applaudisseren en roepen we. Ik kwam moe binnen, maar ga vol adrenaline weer eruit. Dat was een succes!
De bus vertrekt al gauw en om elf uur ben ik onzeker van de weg die ik moet lopen van de bushalte terug op de camping. In het donker ziet alles er anders uit en duurt de wandeling van een mijl langer dan overdag. Als ik een passerende auto wil stoppen om de weg te vragen, remt hij af tot vlakbij en trapt dan de gas erop. Ja, dat is te verwachten. Zou jij stoppen op een veldweg als er iemand je tegenhoudt? Om half twaalf kom ik koud mijn wagen binnen. De kachel aan en welterusten.
Met de dubbeldekker naar de stad. Ik ben vroeg. De artiesten zijn nog niet in de straten en parken. Ronddrentelend zie je de stroom toeristen op gang komen. De drukte neemt toe.
Naar aanleiding van een gesprek met een dikke Engelse dame op de camping zoek ik nu The National Galleries of Scotland. Zij was helemaal hoteldebotel van Andy Warhol. Netjes achteraan sluiten Hendriks. Andy Warhol wordt beschreven als een groot kunstenaar. Ik ben er niet kapot van: te veel van hetzelfde en het is mij net te simpel. Enfin, dat heb ik gehad.
Nu komt een lastige klus.
Zoeken naar een aantrekkelijke voorstelling. In het Princes Street Garden Park duik ik in kranten en dikke festivalgidsen, die ik van de camping heb meegenomen. Dat duurt zo lang, dat ik mijn eten voor de hele dag opeet. Mijn keuze valt op een Koreaanse groep. Nu nog een boekingskantoor zoeken. Voor elf pond mag ik straks binnen. In een pub een Guinness gedronken. Zo houd ik het wel vol.
Nou, dat is niet helemaal waar. Vroeg op de dag een bier en ik word hartstikke moe. In het park van daar straks val ik in slaap tussen honderden wandelende mensen en spelende kinderen. Niets houdt mij tegen. Plat op de rug in het gras en met de rugzak als kussen ligt daar twee meter Nederlander te snurken. Op tijd voor de voorstelling word ik door een voetbal ruw gewekt. De “dader” van 16 jaar put zich zeer brits uit in verontschuldigingen. “No problem”, antwoord ik wrijvend over mijn hoofd.
De Koreanen zijn geweldig. De opening is van fluister zacht, via ingehouden roffels naar een a-ritmische beat tot een vulkanische uitbarsting van power. De opzwepende dreunen laten je handen automatisch meeklappen. De zang is hoog en ijl met bellen en fluit op de achtergrond. De uitstraling en expressie in de gezichten tonen plezier. Het lichamen zijn sterk en gracieus. Ze hanteren de drie centimeter dikke stokken als een smid en tegelijk als een dirigent. Niemand kan stil blijven staan. Na elk nummer fluiten, applaudisseren en roepen we. Ik kwam moe binnen, maar ga vol adrenaline weer eruit. Dat was een succes!
De bus vertrekt al gauw en om elf uur ben ik onzeker van de weg die ik moet lopen van de bushalte terug op de camping. In het donker ziet alles er anders uit en duurt de wandeling van een mijl langer dan overdag. Als ik een passerende auto wil stoppen om de weg te vragen, remt hij af tot vlakbij en trapt dan de gas erop. Ja, dat is te verwachten. Zou jij stoppen op een veldweg als er iemand je tegenhoudt? Om half twaalf kom ik koud mijn wagen binnen. De kachel aan en welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
