16 Aug. Helmsdale + foto’s wagen

Na mijn ontbijt ga ik de school binnen voor wat “Anschluss.” Ik stel me voor aan mensen, die heen en weer galopperen; mensen als lastdieren, die nauwelijks boven de stapel knutselmateriaal in hun armen heen kunnen kijken; mensen die schielijk in hun toko slippen, om nog even dit of nog even dat te doen. Ze hebben allemaal het zo bekende gedrag van de leraar in de eerste schoolweek: “Vraag me niks. Ik heb nu geen tijd. Ik moet nog zoveel. Nu even niet.”
Het valt me op, dat er geen enkele man rondloopt. Arme kinderen… geen balans in opvoeding tussen de eigenheid van mannen en die van vrouwen, de zo broodnodige variatie.
Als ik naar de wc ben geweest, verlaat ik snel met gebogen hoofd de school. Er zijn er beslist een paar, die zich mij zullen herinneren.

Hallo broertje van mij. Overmorgen jarig! Proficiat Knarf!!! Je zult je wel afvragen hoe ik dat weet zonder Doke, mijn oerbetrouwbaar, wandelend geheugen. Simpel, zij heeft voor mij een keurig lijstje gemaakt en daar sta jij ook bij.

De kinderen en de ouders van de Albert Schweitzerschool hebben de wagen nooit gezien. Daarom vandaag een fotoreportage van mijn clean, green, mean, dreammachine met de bijbehorende koets. Zet maar op de website, wat je ervan vindt. Ik lees het wel. Vergeet niet je naam erbij te zetten en de groep. Speciaal de groetjes aan groep 8 en aan alle collega’s van heel klein tot heel groot.

Boodschapjes doen bij de kruidenier wordt een bijna dagelijkse routine. Ik kan me beperken tot wat op mijn lijstje staat. Voor de tractor vijf liter versnellingsbak olie en vijf liter motorolie goedkoop uit de bulk kunnen kopen bij de plaatselijke garagist. De havenmeester probeert voor mij rode diesel te regelen, zonder zijn baan op het spel te zetten.

Aan de oever van de rivier tref ik een echtpaar uit Duitsland. Ze kunnen goed luisteren, doch geven niet meer dan een vijf woordenzin als reactie op mijn verhalen. Later blijkt dat Johannes Pfarrer is. Dat verklaart het luisteren en de bedachtzaamheid van deze herder en zijn vrouw Birgit.

In het plaatselijke museum is een galerie van de schilderes Christine Woodside. Ze verrast met oprechte kleuren en zachte penseelstreken. De thema’s zijn gevoelig neergezet in een evenwichtige compositie. Dit staat niet in een folder, dit bedenk ik zelf. Goed hè? Als de gemiddelde prijs niet rond de 3500 pond lag, maar éénhonderdste daarvan, dan had ik er wel één gewild of willen ruilen voor een antieke loodgieterbrander.