28 Juli. Naar York

Ik schrik wakker. Er schuurt iets over het stalen dak. Er krast iets. Een slechte tapdans. Wat is dat? Ik roep met overslaande stem, want ik wilde iets flinker klinken halverwege de zin:”Wat moet dat?” Dan klapwiekt een duif weg. Oef!
Om, andermaal te laat, tien uur aan het ontbijt. Gino sloft naar een container iets verderop. Hij is fris gewassen en geschoren. Het rode, opgedroeste gezicht verraadt dagelijks drankgebruik. Zijn gillet zit strak,maar het verklapt zijn roots. Zijn opa was Don Corroleone. Ik vraag niet naar eventuele connecties met The Godfather; te riskant. Gino put zich uit in superlatieven over de wagen en de tractor en is dan ook al gauw uitgepraat. “ Magnificent. Great. Unique. Very special. I love what you’r doing.” Bij gebrek aan synoniemen herhaalt hij alles nog eens. Kort maar krachtig slofte Gino binnen in mijn reis en te snel voor de camera was hij weer weg.
Ken komt naar de tractor en vertelt over zijn leven als knecht op de boerderijen in Caistor. De oude baas weet uit ervaring hoe de gloeikoppen aan gegooid moeten worden. De goede oude tijden herleven voor hem. Het doet hem deugd, dat ik af en toe aansluit met wetenswaardigheden over de merken van het vasteland. Ken wenst mij een heel fijn jaar toe en is overtuigd dat ik het naar mijn zin zal hebben. Hij onderstreept dat door de onderwijzer iets te leren: “You will reap, what you sow. (Je zult oogsten, wat je zaait.) Zo is dat Ken.

Om halt twaalf vertrek ik. Dit is dus echt veel te laat om nog zonder haast te reizen. Al gauw ben ik de tijd kwijt en boeit het niet waar ik eindig vandaag. Rondom mij groene hagen en bosschages met wegschietende haasjes en fazanten. Hier en daar zie je voor de afwisseling koeien en schapen.
Ik geloof, ik zie niet goed? Bij een spoorwegovergang moet je telefoneren voor toestemming als je langzaam verkeer bent. Hebben ze in de U.K. ook een TGV of zijn de tractoren hier zo langzaam? Alles is nog nieuw, pas aangelegd. Ik doe wat de boeren in Nederland gewend zijn te doen in zo’n situatie: Je legt je oor op de rails, dan hoor je of er een trein komt. Simpel toch! Die Britten doen zo moeilijk.
Als ik zo door de stille, landelijke gebieden rijd en er komt niks tegemoet en er wil ook niks inhalen, dan ga je wat bedenken. Staande met mijn hoofd door het schuifdak, één hand aan het stuur en de andere vóór me op het dak voel ik me net een motorrijder. Niet zo snel, maar met een frisse wind om de neus lijkt het er op. De voyeur wordt wakker in mij. Ik kijk over de muren heen bij de mensen binnen. Ik vind het niet schokkend, maar de diepgravende neuspeuteraar breekt bijna een vinger, als hij mijn grijnzende kop voorbij ziet komen.
In York moet ik kort de ringweg volgen. Dan volg ik de borden richting Bishopsthorpe. Vreemd, er lopen bruiloftsgasten over de trottoirs richting York. Mannen in zwarte broek met witte blouse en stropdas en dames in lange deftige jurken lopen uitgelaten te kletsen. Allemaal vrolijke mensen. Het zijn wel erg veel bruiloftsgasten. Zeker iemand die erg belangrijk is. Hè, de stroom houdt niet op. Zoveel mensen op een bruiloft heb ik nog nooit gezien en ze lopen allemaal richting York. Zou er een lid van de koninklijke familie getrouwd zijn? Ik rijd toch zeker al een kilometer langs volle trottoirs met prachtig geklede mensen. Er komen ook reisbussen met bruiloftgasten erin tegemoet. Ik snap er niks van. I am wrecking my brain! Eye don’t believe it! Voor een rood verkeerslicht wachtend roept een van de mannen:”You are too late for the races. Should have taken a car instead of the tractor.” Iedereen schiet in de lach. Ik vraag me af of hier een GP-circuit ligt bij York. Dan valt de penny. Op richtingborden zie ik: York Racecourse. Paardenraces!!! Geweldig! Even later wurm ik me tussen auto’s, bussen en voetgangers door langs de racetrack.
Bishopthorpe is niet ver meer. Daar vind ik heel gemakkelijk camping Hideaway. Die naam klopt dus niet. Margaret Chapman zwaait de scepter en kondigt met een verholen glimlach aan dat ik, als ik geen lid ben, niet binnen mag. Er staan maar vijf caravans in de veel te grote wei. Ik bied aan om te liegen tegen de andere campinggasten over mijn lidmaatschap. Ze heeft hier geen enkel probleem mee. Voordat ik het veld op mag rijden, vraagt ze of ik de gele bloemen op de neus eraf wil halen. Het is onkruid en giftig voor dieren. Om mijn goede wil te tonen stop ik alle bloemen in een plasticzak en sluit die hermetisch af. Dat bevalt haar wel. De mij toegewezen plek is wel erg ver weg van de rest. Dat krijg je Hendriks, als je geen lid bent. Voor vijf pond per nacht moet ik niet zeuren. Nu kan ik morgen met de bus lekker de stad in en het vervoer staat veilig.
Daar heb je ze! Ze willen mij niet in hun buurt, maar de nieuwsgierigheid is groot. De geijkte vragen worden gesteld.
John Wilkingson is anders dan oppervlakkig. Een kleine man van rond de zestig met grijze korte haren en een heerlijk accent. Hij ziet eruit als een matroos met groot verlof. Hij heeft met zijn gezin in de eenentwintig jaar oude camper, hij staat hier in de wei, door Amerika getrokken en de kinderen onderweg onderwezen dmv brieven met de basisschool thuis. Hoopjes verhalen komen op mij af. De tijd vliegt en we beloven morgen de rest bij te kletsen.
Mick is ook veel onderweg. Net vier dagen terug uit Portugal. Zeven en een half duizend kilometers met de motor in drie weken! Van Madrid terug in één ruk naar York. Hij klaagt over spierpijn in de schouders. Vind je dat gek? Ook hij heeft mooie plaatsen bezocht en ik luister gretig. Morgen krijg ik aantekeningen en adressen van hem. Over twee dagen gaat hij naar Ierland om een week gitaar te spelen op een festival. Het is een gedreven baasje met veel onrust in zijn donder. Ik vind het prachtig om deze mensen te leren kennen.