18 Sept Probleem gesnopen en wandeling gemaakt

Al vroeg krijg ik een sms-je van thuis met het gevraagde telefoonnummer. Nadat ik de situatie heb uitgelegd, verklaart Chris van de technische dienst hoe en wat. De remmen die gemonteerd zijn, zijn voorzien van een achteruitrijdautomaat en ze zijn uitstekend berekend op hun taak. Daarmee zijn twee mogelijke problemen uit de weg geruimd. Echter het langdurig oplopen van de rem bij lange afdalingen zorgt voor het probleem namelijk oververhitting. Dat levert twee problemen op: kapotte remvoeringen en het vet in de lagers loopt eruit.
“Chris: Wat kan ik daar tegen doen?”
“Eén. De achteras ook remmend maken.”
“Oeps. Dat gaat niet zomaar even.”
“Twee. De remmen vervangen door extra grote exemplaren.”
“Dat is ook een nummer te groot.”
“Drie. Blowers op de trommels richten.”
“Ik weet even niet, hoe dat zou moeten.”
“Vier. De oplooprem uitschakelen bij lange afdalingen.”
“Dat heeft de firma Böhmer dus goed gezien.”
Nu snap ik het probleem, maar de oplossing is onbevredigend. Chris vertelt, dat dit eigenlijk het grote manco is bij de oploopremmen. Caravans in de Alpen hebben daar tegenwoordig ook steeds meer last van, omdat de caravans steeds zwaarder worden achter de grote SUV’s. “Chris bedankt voor je uitleg.”
Nu heb iets om over na te denken.

Ik maak een lunchpakketje klaar, stop mijn mobieltje bij me en trek de wandelschoenen aan. Het is elf uur en de zon schijnt. Onvoorbereid loop ik vandaag mijn neus na over een Public Footpath richting Cringlebarrow? Zwanen kruisen mij op een hoger level. Mijn aards pad loopt door weilanden, die afgewisseld worden door bossen, over het glooiende landschap van het zuidelijke Lake District. Er is hier ongelooflijk veel ruimte. Af en toe een verlaten hoeve aan een smalle geasfalteerde weg. De muren zijn wel een meter dik. Het bord Te Koop is voor veel lokale bewoners een doorn in het oog. Dit wordt weer een buitenverblijf van rijke lui, die er maar drie weken per jaar wonen. Die mensen betalen grof voor de cottages op het land. De stadsmensen maken het voor de plaatselijke inwoners onbetaalbaar.
Als ik uit een bos in het zonlicht stap, schiet schichtig een groepje herten van rechts naar links en weer naar rechts weg in het tegenoverliggende bos. Eén van hen is niet bang uitgevallen en observeert mij vanuit de schemering om zeker te weten wat ik van plan ben. De flits van de camera is te veel voor de waaghals en met een grote sprong speert hij de anderen achterna. De bospaden wisselen de weilanden af en ik klauter over de stapelstenen afscheidingen van de een naar de ander. Niemand die op het zelfde idee is gekomen om hier nu te wandelen. Koeien en paarden kijken verstoord op, als ik passeer. De vergezichten nodigen uit om op een bankje te zitten en te eten. Een fazant steekt tien meter verderop schielijk de weg over. Zouden de mensen die hier werken en wonen de schoonheid van hun land ook zien?
Na drie uur wandelen ben ik moe. Op het balkonnetje van de wagen wil ik verder lezen in een boek. Het duurt niet lang of ik ga “even” op bed liggen. Twee uur later vertrekt de eigenaar van de camping met zijn privé-helikopter. Mijn hazenslaapje is over en voordat ik besef wat er gebeurt, ben ik te laat voor een foto.