26 Juli Whereham.

Gisteren 25 juli.
De overtocht duurt lang en er is niets anders te doen dan eten of hangen.
Ik hang!
Na zeven en een half uur meert hij aan en drie kwartier later rijd ik door de douane. Het is donker. De verlichting moet aan. Nee hè, die van de wagen valt weer uit! Ik geef één rondje rotonde en rijd naar de parkeerplaats. Daar tref ik Manfred en Renate Gehri uit Denzlingen in Duitsland. Ik word uitgenodigd voor de koffie in hun camper. Prachtige gesprekken gevoerd. Ze hebben een zoon die in Ierland woont en op elke reis voegen ze een stuk toe door een nieuw deel van de U.K. te verkennen. Ik MOET het Lake District bereizen, want dat is super mooi. Ze hebben in vijf jaar al veel ervaring opgedaan, waar ik nu van profiteer.

26 Juli. Goede morgen!
Eerst een goede kaart kopen, liefst met veel details.
Ik draai tegen het verkeer in over de rotonde. Dat begint goed. Iets later, ik blijf hardop zeggen:”Links, links!” , wijk ik uit naar …. rechts. Een gentleman neemt het mij niet kwalijk en lacht vriendelijk, waarschijnlijk mompelend:”Rare jongens, die Hollanders.” In een bocht naar links op een smalle weg met hoge bermen schuift bijna een Mini onder mijn wielen. Gelukkig zat ik links van de weg. De jongedame schrok zich het laplazerus net als ik.
Ik kan de linkerkant van de wagen maar moeilijk uit de berm houden. Ik ben nog niet gewend aan het in de gaten houden van de linkerkant. Dit heeft tot gevolg, dat op één dag mijn linkerkant meer lakkrullen heeft dan een kroeskop. Als ik dan tot overmaat van ramp bij een tegemoetkomende vrachtwagen schielijk de linker berm duik en langs een houten paal schamp, is de maat vol. Ik stop om mezelf en de wagen te sparen voor meer onheil. Daar sta ik dan op een veld met een beschadigd imago. Leuk. Het begint ook nog te gieten!
Ik ga wat te eten maken. Eten is goed tegen stress. Dan rolt er behoedzaam een Range Rover met daarin the landlord in tweedkostuum op mij af. Als het raam naar beneden gezakt is begroet hij mij vriendelijk en vraagt:” Are you planning to stay for the night?” Ik nodig hem uit voor “a cup of tea.” Hij bedankt beleefd en wenst mij nog “a pleasant stay” en dat ik maar beter weer zal hebben. Prachtige man; beschaafd, bedachtzaam, vriendelijk, helemaal de Brit zoals uit de films en de boeken.
Niet veel later rijd ik twee keer doodgemoedereerd rechts om de vluchtheuvel linksaf. Sukkel! Gelukkig loopt alles goed af, want ik maak de fouten alleen als er geen andere weggebruikers zijn. Die zijn er niet veel waar ik rond tuf, dus het zal de laatste keer niet zijn.
In het donker opzoek naar een staplaats slof ik enorm. Het gat heet Wereham. Er staat een oude kerk met spooky kerkhof omzoomd met eeuwenoude bomen. De twijgen strelen de schots en scheve grafstenen alsof de aanraking wil troosten. Er ligt ook een geweldige pub (niet op het kerkhof!) , waarschijnlijk tegelijk gebouwd met de kerk. De balken van de zoldering liggen op één meter negentig. Ik sta tussen de balken. De rode stoffering van de banken, de met curiosa dichtgeplakte wanden, de vragende toon waarop Engelsen communiceren en de aardige landlady zorgen voor warme ambiance. Gerry ontfutselt mij mijn reiservaringen één voor één. Hij is erg geïnteresseerd. Hij droomt ook van een grote reis. Naast mij staat een oermens: grote neus, kleine ogen, lange haren tot over de schouders, baardje en brede schouders op een gedrongen lijf. Als Gerry vertelt over Schotland mengt hij zich met een zachte stem met rollende R en twinkelende oogjes in het gesprek. Graeme is een Schot uit het uiterste noorden. Hij is trots op zijn land en verhaalt over vroeger. In zijn jeugd was zijn dorp de wereld. “Next village was 30 miles further down the road.” Ik stel me hem voor als tiener; smijtend met boomstammen, slingerend met stenen en de lange haren wild wapperend in de wind.
Gerry trakteert mij op een enorme bel ciderwijn tot aan de rand gevuld. De gasten wachten gespannen, als ik de eerste slok neem. Dit “godendrankje” moet elke vreemdeling gedronken hebben. Het is hier erg geliefd. Iedereen kijkt naar mij. Ik geef hen, waar ze op wachten. Voldaan en zelfverzekerd lachen ze naar elkaar. Het volgende glas wordt toch echt een pint.
Chris komt uit Wales en nodigt mij net als Graeme uit om hem te bellen als ik in de buurt ben. Het is een verrassende avond. Ik bof weer.