29 sept. Oxford verkennen.
Door: Maarten
03 Oktober 2007 | Verenigd Koninkrijk, Oxford
Het is zaterdag en de straten zijn vol winkelende mensen, die haast hebben, en toeristen, die overal blijven stilstaan. Ik hoor bij de laatste groep. Dory weet maar al te goed wat dat betekent: kijken, zitten, lezen, teruglopen, foto zus en foto zo. Ik ben uren zoet.
In deze universiteitstad bezoek ik de Magdalen Universiteit. Deze werd opgericht in 1458, toen wij nog achter de koeien en de varkens liepen. Over geschiedenis gesproken: het college bezit 800 manuscripten van vóór 1481 en vijf bibliotheken! De kapel, het klooster, de “nieuwe” studiegebouwen uit 1733 en de tuin zijn allemaal erg oud, groot en groots. De eetzaal is een icoon van de rijkdom en de grandeur van deze plek. Hier vindt zelfs eten plaats op een ander level. Als je hier mag studeren, dan ben je iemand nog vóór je de bul hebt. Alle universiteiten hier adverteren met hun Nobelprijswinnaars en beroemdheden, zoals bijvoorbeeld Winston Churchill, die bij hun gestudeerd hebben. Als je dat even op je laat inwerken, word je stil van al het verstand dat hier in Oxford heeft rondgelopen en nog rondloopt. Er heerst hier een kenniscultuur. Wie weet heb ik daarnet een student gezien, die straks de wereld zal veranderen met zijn inzichten. Wauw!
Prachtig gekleed volgens de eeuwenoude voorschriften worden studenten, door naast hun schoenen lopende ouders en familie, begeleid op de dag van de buluitreiking. Door fotografen worden staatsieportretten gemaakt. Luchtigheid is uit den boze. De traditie verlangt ingetogenheid. Het wildste is: je hoofddeksel (Hoe heet eigenlijk dat zwarte dopje met vierkant plaatje en kwastje erop?) in de lucht gooien voor de foto.
Het slenteren maakt moe en in de kleurrijke Covered Market eet ik een lokaal gerecht in Jo’s Café. Het is er druk. Aan mijn tafeltje is nog plaats. Rosie Gunraj vraagt of de stoel vrij is. Ze vraagt ook waar ik vandaan kom, want mijn accent verraadt me. Als ik haar laat raden, gokt ze meteen goed. Hoe weet je dat? Ze antwoordt: Omdat Nederlanders melodieus klinken en ze maakt met haar hand een golfbeweging. Rosie is erg gelovig en het geloof is haar baken en koers. Ze wil twee belangrijke dingen bereiken: dichter bij God komen en wijsheid vergaren. Ze is net als ik op reis; zo drukt ze het uit. Het is een lieve, zachtaardige, behulpzame, zich zelfwegcijferende vrouw, vertrouwend op God. Ze werkt voor de liefdadigheidsinstelling Viva. Dadelijk gaat ze op sollicitatiegesprek om op een andere plaats meer te verdienen. Bij het afscheid krijg ik haar emailadres lookingtojesus@gmail.com , een kus en de belofte dat ze voor mij, Dory, Lex en Fonnie zal bidden. We lopen allebei happy naar buiten; een goed gesprek en een interessante ontmoeting rijker.
De stad heeft voor mij nog meer in petto. Rare koppen tegen gevels, een heel originele deurgreep, “Man en vrouw in discussie” en een Art Gallery met een gedicht: Who Killed Cock Robin. Dat is door de kunstenares ruimtelijk opgezet, zeer eenvoudig uitgebeeld en stemmig uitgelicht. Dat idee neem ik mee voor volgend jaar op school. Misschien kan ik daar wat mee.
Terug bij The White Horse Pub. Het was warm vandaag en ik had eigenlijk te veel aan. De berg was in de hoek van de wagen groeit als een verse molshoop. In de pub gooi ik een balletje op over waar ik kan douchen. In het zwembad! is het eenvoudige antwoord. Tuurlijk, niet aan gedacht. Waar ligt dat? Het blijkt te ver om te lopen. Zal ik een taxi bellen; wordt geopperd. Dat gaat me te ver. Stel je voor ….. gaan douchen met een taxi!!! Da’s niks voor deze zuunige. Dus blijft de geurige situatie bestaan. Ik besluit om me terug te trekken in de wagen.
-
03 Oktober 2007 - 16:09
Mariet Veugelers:
En dan strakjes weer rechts rijden.
Zal weer even wennen zijn .
Maar ja, op naar Parijs , het avontuur wacht.
Groetjes Mariet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley