1 Okt Albi, Jurrie, wasserette, Anne.

Ik moet iets bekennen. Ik heb een meisje, Albi genaamd, leren kennen vandaag en ze is voor mij gevallen. Ik heb nooit gedacht, dat me dat ooit zou overkomen. Het gebeurde volkomen onverwacht. Ik kon het niet tegenhouden. Het maakte grote indruk, dat kan ik je vertellen. Terwijl ik het ontbijt maak, de deur van de wagen staat open, hoor ik een geluid en kijk naar buiten. Vlak voor de tractor valt een meisje met haar fiets. Ik help haar overeind. De elleboog kapot en een wit weggetrokken gezicht. Ze is een beetje de kluts kwijt. Ik bied aan om de verbanddoos te pakken, maar dat is niet nodig. Ze heeft geen tijd. Ze is op weg naar een college psychologie en wil dat niet missen. Kijk zo kom je er ook achter of iemand student is. Het voorwiel van de fiets zit vast, dus die laat ze hier. Ik beloof om er naar te kijken. Over twee uur komt ze de fiets ophalen, dan is ze vrij. De fiets is gauw gerepareerd.
Dan gebeurt weer iets volkomen onverwachts. Er stopt een grote Engelse Volvo naast de wagen. Een vriendelijk lachende man stapt uit en zegt: “Hallo, wie geet ut mit dich?” Ja, dan valt me even niks in, want mijn ogen zien Engels, mijn hersenen verwachten Engels en de oren horen plat Limburgs. Mijn computer hangt vast en ik moet opnieuw opstarten.

Jurrie woont en werkt in Engeland. Hij hoort van zijn vriend Dave, die ik twee dagen geleden in de pub ontmoette, dat er een “Hollander” met een tractor en aanhanger bij The White Horse Pub staat. Wat blijkt nu?
Jurrie vertelt, bij een zeer gewaardeerde Nederlandse kop koffie, dat hij in Treebeek in de Engerstraat en de Jupiterstraat heeft gewoond. Dat hij lid is van de Baptistenkerk. Hij kent dus ook Marijke Eliveld. De wereld is klein hè, Marijke. Hij heeft jaren gewerkt bij Otermans onder aan de Heisterberg in Hoensbroek. Daar heb ik de dynamo en accu van gekocht en zij hebben de aansluiting naar de wagen gemaakt. De wereld is zelfs een dorp. Hij is vrachtwagenchauffeur geweest. Hij weet waar Het Verboden Bos ligt, want hij heeft ook in Vaesrade gewoond. Het wordt nog sterker. Hij heeft op de Beatrixschool in Treebeek gezeten en kende nog namen van oudgedienden. Zijn zus woont vlakbij de Albert Schweitzerschool. Jurrie vertelt en lacht graag. Limburgs kallen deet hè gèr. Dit is de sfeer van oude jongens krentenmik. De tijd vliegt en we wachten nog even op Albi, die haar fiets zal komen ophalen. Dat duurt te lang en ik laat een briefje achter op de fiets, waarop staat dat hij weer veilig is om te gebruiken.
Jurrie neemt mij mee in de wagen en toont prachtige plekjes in Oxfordshire. Het gehucht Whitenham, dat vierhonderd jaar onveranderd is. Dan nog langs Goring en Wallingford (zie foto met brug) De rivier de Thames, die hier nog smal is, stroomt traag voorbij. Helaas regent het de hele weg. Dat kan echter de pret in de auto niet drukken. We gaan nog langs een werk van hem en doen nog boodschapjes, zoals een vandiktebank ophalen. Jurrie is niets te veel en zet mij met de grote berg vuile was af bij een wasserette en haalt mij later ook weer op. Tot grote ergernis staat een agent een bon van twintig pond uit te schrijven wegens foutparkeren. Dat is zuur!
In de wasserette kun je geduld oefenen, bladeren in tijdschriften, je draaiende was bestuderen of je beddengoed proberen droog te kijken tot je duizelig wordt.
Jurrie haalt mij op om samen bij hem te eten. Anne, zijn lieve, zorgzame vrouw, heeft Italiaans gekookt. Na de maaltijd komt het talent van Jurrie om de hoek kijken. Afkomstig uit een zeer muzikale familie speelt hij trompet en Soprano Saxophone. Hij is goed en treedt op in kerken en bijeenkomsten. Natuurlijk geeft hij een privé voorstelling. Ik ben jaloers op hem. Het is prachtig.
Anne is een schat. Ze kalligrafeert een lieve boodschap in een groot wegenboek van Italië, dat Jurrie mij cadeau doet. Ze spreekt een little Nederlands, maar verstaan doet ze het good. Alleen plat Limburgs is als Chinees voor haar. Het is een gezellige avond met mooie verhalen over en weer. Als toetje op deze bijzondere dag mag ik douchen.
Om middernacht zet Jurrie mij af bij mijn huisje op wielen. Er hangt een mini envelopje aan de deur. Op het kaartje staat een bedankje voor de hulp van vanmorgen. Heel attent van Albi.
Vóór Jurrie vertrekt komt het gesprek op de overtocht naar Frankrijk. Als chauffeur heeft hij die honderd keer gedaan. Hij zal thuis eens uitzoeken, hoe ik voordelig in Frankrijk kom. Wie weet wat hij voor mij kan doen. Morgen weet ik meer.