17 Juli Brussel

Met de bus en de trein naar Brussel-Centraal. Met een plattegrondje op zak rondsnuffelen in de stad. Eerst naar een vlooienmarkt op het Vossenplein. Altijd wat te doen en te kijken. Er blijft een wetsteen aan mijn vingers plakken. Ik kan er geen uur kijken en niets kopen. Dan is er koffie. In het café waar de handelaren drinken zit je goed. “Une boule de café, s’il vous plait?” Je krijgt dan een heleboel koffie verkeerd. Heerlijk. Aan twee dames naast mij vraag ik interessante straten. Dat heb ik aan twee goeie gevraagd, want ik ben mijn plattegrond vijf minuten kwijt. Nu staat er een route ingetekend. Dat hebben ze goed gedaan. Kleine steegjes, pleintjes met terrasjes, winkelstraten en brede boulevards; misschien heeft er één wel bij tourist-information gewerkt. Hoed in de nek en zonnetje boven de daken. Ik voel me goed. Het is nog vroeg en ik heb de hele dag. Ik slenter door de stad en laat me leiden door de getekende route. Ik kom ogen te kort. Brussel lééft. Mensen doen boodschappen. Toeristen zitten op de trappen van monumentale gebouwen en staren naar plattegronden. Vrachtwagenchauffeurs lopen winkels in en uit. Oudere mensen bevolken banken en terrassen. Clochards slapen nog. Vrouwen met kindertjes bedelen. Ambtenaren in pakken van dure snit lopen druk in gesprek met een collega of met hun mobieltje tegen het oor. Winkelpersoneel poetst de trottoirs. Taxichauffeurs wachten op vracht. Trossen reizigers rennen al knippend achter een parapluutje aan. Autochtonen praten druk met handen en voeten. Als ik dit typ, zie ik de koppen, die erbij horen, zo weer voor me. Mensen kijken verveelt niet. Natuurlijk loop ik ook langs toeristische hoogte punten en die zijn er meer dan ik vandaag kan zien.
’s Middags besluit ik om het Museum voor de Schone Kunsten te bezoeken. Het is er koel en er hangt een serene stilte. De ene keer blijf ik langer bij een schilderij staan dan de andere keer. Op een bankje zit een jonge Koreaanse vrouw. Zij is een vrouwenfiguur van een schilderij aan het natekenen. Over haar schouder kijk ik mee. De flinterdunne potloodlijnen ontstaan uit het niets, zo lijkt het. Ze vormen iets later een herkenbaar deel van het voorbeeld aan de wand. Als haar ogen naar het schilderij kijken gaat de hand door. Trefzeker schetst ze cirkels, bogen en arceringen. Mooi om die dynamiek te zien, veel mooier dan het starre voorbeeld, dat al jaren af is. Ik vraag of ze er last van heeft dat ik meekijk. Nee, dat is geen probleem. Ik ga naast haar op de bank zitten en vraag of ze student aan de kunstacademie is. Nee, zij studeert voor conservator. Ze vraagt of ik ook iets in de kunst doe. Nou nee, ik kan nog geen poppetje tekenen. Ik ben de kopvoeters nog maar net ontgroeid. Ze moet lachen. Of ik een toerist ben? Zo ontstaat er een gesprek over kunst, beroepen en vrije tijd, wat ook leidt tot mijn Europareis. Als aandenken schenkt Youjin mij de schets. Fantastisch, een wel erg persoonlijk cadeau. Als tegenprestatie bied ik haar aan om iets te gaan drinken. Onder het genot van een Belgisch bier verhaalt zij over een onmogelijke liefde voor een Koreaanse jongen, die studeert in Londen. Ik geef haar wat vaderlijke raad. Dat valt zo goed, dat ze vraagt:” Vind jij het goed, dat ik jou teken?”
“Prima!”
“Hier heb je een Franstalig boek over Londen. Niet bewegen.”
Hoe lang het duurt weet ik niet. Niet bewegen duurt nogal lang. Ze heeft me erg serieus getekend, misschien komt dat door de vaderlijke raad of door het moeilijke boek. Korte tijd later zal er een vriend op bezoek komen. Ik ben dan al weg. De tekeningen hangen nu in de wagen.
Dan sms ik met een Vlaams mechje. Zij is een geboren verhalenvertelster. Zij woonde in Leut bij Maasmechelen. Katelijn, want zo heet ze, is verhuisd naar de omgeving van Antwerpen. Ik wil haar bezoeken op doorreis. Ik ben van harte welkom, dus rijd ik morgen naar Mortsel.