7 Aug. De hoofdstad van Schotland

Naar Edinburgh.
Vanaf de camping van Nunnykirk vlak onder Rothbury stoom ik op richting de grens met Schotland. De tractor wordt stiller of ik word dover; dit laatste kan ook. Druk in de olie roerend, het gaat hier steil bult op en bult af, ben ik net als de machinist van de stoomwals, druk bezig. De meters in de gaten houden, handgas erop, schakelen met tussengas, in de lage gearing, het houdt me bezig als een kleine zelfstandige. Dit is leuk.
Door het kiezen voor de kleine wegen mis ik wel tankstations onderweg. De meter staat op minder dan ¼ en nu wordt het tijd. Na het raadplegen van de kaart blijkt, dat het volgende stadje haalbaar is. Dus er is geen man overboord. Ik maak me pas ongerust, als het tankstation gesloten is. Weer de kaart erbij. Toch maar doorrijden; ik heb geen andere optie. Nu ligt de wijzer al tegen de laatste streep. Tanken wordt nu zo dringend als naar de wc gaan soms kan zijn. Bij een landbouwzaak stop ik en krijg het volgende antwoord:” Wij hebben alleen rode diesel en die mogen wij niet aan u verkopen”. “Mag u rode diesel wel geven?”, is mijn vraag. Het werkt. Vijftien liter worden gesponsord. Opgelucht kan ik verder.
De eigenaar van de camping in Nunnykirk beloofde vanochtend om de camping in Edinburgh te waarschuwen dat er een Nederlander met een tractor naar hen toe komt. Dat heeft hij gedaan, maar ze zitten deze maand knotsvol vanwege een festival in de stad. Ik mag vannacht voor de poort blijven staan en mij douchen op de camping. morgen moet ik daar weg. Ze zullen kijken wat ze voor oplossing kunnen bedenken.
Twee Belgische jongens uit Brussel staan buiten te kletsen. Ze willen een foto van de tractor met mij erop. Ze zijn een maand op de fiets met een tentje door heel Schotland getrokken. Het is zwaar, maar erg mooi. Wild kamperen doen ze het liefst. Hun droom is om na de studie een jaar met de fiets door Zuid Amerika te trekken. Ik hoop voor hun, dat ze het ook echt doen.