24 Sept. Portmeirion en storm over Tywyn.

Door bussen die naast mij parkeren ben ik te vroeg wakker.
Niet lang fakkelen…. wegwezen! Om half negen “schiet” ik de grote weg op. Na tien kilometer wordt de oceaan voor de rest van de dag mijn rechterhand. Ik kan op hem rekenen. Hij blijft altijd in de buurt, soms ver onder mij, dan weer hoorbaar dichtbij.
De eerste stop is in Criccieth. Een doorsnee dorpje, ware het niet dat hier tachtig jaar geleden iemand met de verkoop van ijsjes begon. Het succes was zo groot, dat hij over heel Wales zaken heeft. Zijn ijsjes moeten erg lekker zijn. Nou ja, dat valt behoorlijk tegen … geweldig duur, dat zijn ze in ieder geval wel. Niet lang getreurd, gauw vergeten.
Portmeirion is het volgende doel.
In de U.K. kan iemand een zonderling zijn en toch een gerespecteerd burger. De architect Clough Williams-Ellis wilde demonstreren dat bebouwing en natuur samen gaan. Op zijn privé schiereilandje begon hij in 1926 met zijn droom. Alles is in mediterrane stijl voorzien van lekkere kleurtjes en vele ornamenten. Heel ruimtelijk en open zijn de gebouwen gegroepeerd. Hij is duidelijk geslaagd in zijn opzet. Leuk om in alle gecreëerde hoeken en gaten verrast te worden door kleuren, beelden, vazen en vormen. Zo zie maar weer dat mensen die hun ding kunnen doen zonder gehinderd te worden tot grote hoogten kunnen stijgen. Denk maar aan de twee dames die hun huis bekleedden met oude stukken houtsnijwerk. We moeten de zonderlingen in ons midden koesteren. Sir Clough Williams-Ellis voltooide zijn werk in 1976 op ruim negentig jarige leeftijd.

Hè, wat ruik ik nu? Het stinkt in de wagen, terwijl ik dit tik. Shit! De kachel!!! De nylon spanband, die de kachel tijdens het rijden op de plaats houdt, smelt vast tegen de kachel. Vergeten eraf te halen. Sukkel! Het stinkt niet alleen, de kachel heeft ook een zwarte sjerp gekregen. Hoe krijg ik dat eraf? De middeltjes die ik op de hete kachel smeer om hem schoon te krijgen, stinken ook een uur tegen de wind in. De deur open en morgen maar verder zien.

Onderweg naar Tywyn wijst de tankmeter ¼ aan. Het wordt tijd om een behulpzame boer te zoeken. De eerste twee hebben een grote farm, edoch er is niemand thuis. Driemaal is scheepsrecht. Rechtsonder aan de weg ligt een hoeve met schuren. In de opengaande deur staan twee mannen en op de tafel achter hun liggen jachtgeweren. Slik! Ze zien mij ernaar kijken. “We wilden net op konijnen gaan jagen.” Oef.
Wil je diesel? Dan moet je naar een tankstation! Rode diesel? Wat voor auto heb je? Een tractor? Wat doe je met een tractor? Waar kom je vandaag? Dat moeten ik zien. Grappenmakend en ongelovig lachend lopen ze mij na. De twee hebben de grootste lol.
“Hell, look at that!” Ongeloof slaat om in nieuwsgierigheid. “You must be crazy.” Ze vallen elkaar grappend en grollend bij. “This is a joke!”
Robert vindt het te gek. Tot aan de kraag wordt de tank gevuld. Betalen??? “No way. It’s great meeting you. See you in Holland.” Breedlachend zwaait hij mij uit, als ik tegen de helling omhoog kruip naar de voorrangsweg erboven.

De wind neemt toe en in Tywyn , net als langs de rest van de westkust, steekt storm op: windkracht acht. Op de radio wordt er voor gewaarschuwd. Ik sta eerste rang op vijf meter van de kademuur en het strand. Het water in de fluitketel klotst eruit, als de wind tegen de wagen beukt. Ik wil graag blijven tot na de zonsondergang. Maar het wordt me te gek; als het zeewater over de muur heen komt. Ik kies eieren voor mijn geld en zoek beschutting in een zijstraat. De wagen met de kont in de wind. De wind huilt, blaast, fluit en zucht niet aflatend langs de wagen. De onzichtbare engerd duwt tegen de buitenkant en schudt de boel binnen onregelmatig heen en weer. De kettinkjes van de rolgordijnen tikken tegen de wanden, de lederen jas aan het haakje maakt schuifbewegingen naar links en rechts. De wanden en de vloer vibreren onder het geweld. De matras, waarop ik nu probeer te slapen, deint af en toe onder me. Het wordt een onrustig nachtje.