Clervaux Vrijdag de 13de

Op de camping.
Ik ga jullie niet meer vertellen dat ik ’s morgens ontbijt. Ik laat het aan jullie fantasie over wat en hoe ik zit te smikkelen.
Eerste taak is op internet mijn verhalen kwijtraken. Ik loop naar het stadje en zie iemand op zijn oprit de auto wassen. Even overleg ik met mezelf:”Zal ik hem vragen of ik op zijn computer mag? Beter niet. Hij zal mij niet alleen binnen aan de computer laten. Of toch?” ik twijfel en loop dan door. Het eerste beste hotel loop ik binnen: Bullseye! Ze spreken Nederlands en zijn erg behulpzaam als ik niet overweg kan met de Franstalige tekst. Zo, dat is gedaan. Goed gevoel.
Nu wacht mij een klus, die al van de dag vóór het vertrek in mijn nek zucht. Toen ontdekte ik dat mijn verlichting op de wagen het niet doet. Iedere keer smolt de zekering. Ik heb de sluiting niet kunnen vinden. Dus vertrokken met een onopgelost probleem en nog wel elektriciteit! Dory weet als geen ander hoe ik te lijden heb van zo’n ellende. Vandaag is de dag. Na het elfde, nieuwe, geofferde zekeringetje ben ik de wanhoop nabij. Ik word er horendol van en kweek een formidabele hoofdpijn. Ik bel de fabriek om erachter te komen waar de bedrading gelegd is. Ik word op mijn wenken bediend. Opnieuw kruip ik op mijn rug onder de wagen en snijd een stuk bekleding weg om bij een vertakking van draden te komen. Niks, daar lag het niet aan. Verbeten volg ik alle draden. Ik geef het even op en ga wat eten. Even pauze, even afstand nemen. Misschien zit de sluiting op de tractor? Dat ga ik dadelijk testen. Weer niks. Daar is alles volgens het boekje.
Er zijn inmiddels drie vruchteloze uren verstreken en ik besluit tot drieste maatregelen. Achter elke aftakking knip ik de voedingsdraad door en repareer met een kroonsteentje. YES!!! Zo kom ik achter de boosdoener. Een klein, goed verstopt, rot kroonsteentje is de dader. Er stak een minidraadje uit dat sluiting maakte. Twee buren komen kijken, waar vandaan de euforie komt. “Gelukt, de verlichting doet het!” Ja, dat zien ze ook wel en vragen zich af waarom ik me zo druk maak. Vandaag vrijdag de 13de, maar niet voor mij. Lekker het gereedschap opruimen en een duik in het zwembad om de overwinning te vieren. Ik ga de hoofdpijn verzuipen in het zwembad én in een dubbele Grimbergen.
Dan gebeurt er iets onverwachts. Ik sta in de wagen, als er een oudere Fransman met zijn kleinzoon aan de hand naar het raam toe komt. Hij spreekt mij aan en vraagt:” Bent u de animatie? Hoe laat is de voorstelling?” Dit is geweldig. Ik ben een Pipo de Clown in levende lijve. Eigenlijk jammer, dat ik hen moet teleurstellen.
De stoel staat op het bordes op mij te wachten. Ik installeer me met de Grim in de hand en het zonnetje op mijn bol. Wat meteen opvalt is dat veel mensen naar de grond kijken of heel voorzichtig knikkend voorbij gaan. Vooral geen contact met die vreemde snuiter, die gekke Pipo. Een enkeling staat stil bij de tractor, merkt op: “Ziet er goed uit.” en loopt aansluitend met een vriendelijke knik verder. Als ik naar het toiletgebouwtje loop, zie ik de mensen voor de tv zitten. Tja, dat verklaart een hoop; de tv is veilige eenrichtingscommunicatie, dan weet je wat je hebt. Helaas weet je dan ook niet, wat je mist.
Dan word ik gewekt uit mijn sombere overpeinzingen en Bo Braam, een negenjarig Mongooltje, roept:”Daar wil ik in kijken!” Dat is zo geregeld en met haar armpjes wijd en dan weer heel parmantig in haar zij, kijkt ze rond in de wagen. Als ik zeg dat papa het fototoestel moet halen, dan mag ze op de tractor, is ze helemaal enthousiast. Even later zit ze breed lachend op de tractor. Ondertussen stromen van links en rechts mensen toe. Bo steelt de show. Met vader kan ik het goed vinden. Hij is een gezellige prater met interesse voor oud ijzer en techniek. Als de zon achter de heuvels zakt, is het nog niet donker, maar het wordt wel frisser. Morgen toer ik richting de Franse Ardennen. Als het pilsje op is ga ik plat. Het was een goede vrijdag de dertiende.