5 Juli Vertrek

Oirsbeek – ’s Gravenvoeren.

Het regent Schots. Een voorproef van wat me te wachten staat. Slecht geslapen, want er zijn gisterenavond wat verwijten uitgesproken. Zeker de spanning, die eruit moet. Vanmorgen alles weer goed. Ontbijten samen met Lex en Monique en Fonnie en Guido. Hiermee is het afscheid nemen begonnen. We praten wat over koetjes en hondjes, Prince heeft volgens de dierenarts suikerziekte. Jef en Mechelien komen interviewen. Ik ben ondertussen gespannen als een ballon. Dan komt ook een interview voor de radio en tot slot voor L1. Het voelt niet goed. Ik zou het vertrek willen uitstellen. Is dit het nu? Alles achterlaten voor een droom? Ineens is alles waar ik hevig naar verlangde erg betrekkelijk. Waar begin ik aan!
Maar wie A zegt, moet ook B zeggen. Dus om half één vertrek ik echt. De regen komt met stralen naar beneden en de achterblijvers staan als verzopen katten onder paraplu’s tegen elkaar aan gedrukt, de handen bewegen als ruitenwissers. Ik zwaai en toeter. Dan ben ik weg.
Jef en Mechelien volgen mij met de auto. Als ik 10 minuten rijdt komt alle spanning eruit en schreeuw ik, joel ik keihard. Dat voelt goed. Ik ga achter de horizon kijken.
Onderweg filmt Jef mij vanaf allerlei plekken. Ik krijg alweer streken en rijd voorbij staand met mijn hoofd uit het schuifdak zwaaiend met de pet. Even later passeer ik met de voeten naar buiten stekend door het opgeklapte voorraam. Ik ben weer mezelf en mijn gezicht splijt bijna door een lach van oor tot oor. In Noorbeek stop ik om samen een Grimbergen en een kop koffie te drinken. De waardin vertelt over haar rondreis met de camper door Europa. Er gebeurt nu waar ik op hoopte. Mensen raken spontaan in gesprek met mij. Geweldig! Ik ontdooi en zucht wel tien keer de emoties van me af.
Dan binnendoor naar de grens. Ik daal af door de bossen naar ’s Gravenvoeren. Mijn eerste stop.
Hubert Mawet, de connaisseur des tracteurs, verwelkomt mij als een oude vriend en is vol belangstelling. “Nondedieu, Martin. Da’s mooi. Een schone tracteur staat ervoor. Die zigeunerwagen, zo zal ik het maar noemen, is nieuw hè? Cést fantastisch.”
Dan nemen Jef en Mechelien afscheid. Jef met een traan en Mechelien met een grote sprong in mijn armen. Vanaf nu ben ik alleen.
Hubert troont mij mee voor een “tas koffie” en wil alles van mij weten. Na een uur ga ik hem helpen bij het uitbouwen van het vliegwiel van een Vierzon tractor. Daar was hij mee bezig toen ik aankwam. We zijn er druk mee en de tijd vliegt
Zijn vrouw kan lekker koken. We krijgen vooraf aspergesoep en dan “schwel-menkes” met haas en wortelsalade met daarbij een goed glas bier. Onderwijl vertelt Hubert vol vuur hoe de Belgen staken voor hun rechten. Daar kunnen wij iets van leren, de brave Hendriken uit Holland.
Na het eten wordt de Vierzon weer aangepakt. Het vliegwiel wil niet meewerken en als het donker wordt gaan we naar binnen en sluiten de dag af met een Leffe. Hubert moet op om vier uur, we schudden handen en ik ga naar de wagen.
Niet lang daarna lig ik te draaien in mijn bed. Er tikt ergens iets onregelmatig tegenaan. Auto’s vliegen voorbij. De straatverlichting is wel erg overdadig voor een dorpje in de Voerstreek. Af en toe roffelt de regen op het dak. “Jezus!”, wat een hoop ongewende geluiden. Tot overmaat van ramp moet ik er, door de pilsjes, vaker uit dan me lief is.
Ik zie het nog half twee worden.