31 Mei. Struinen door de stad.

Na het zeer voedzame ontbijt van worst met gebakken ei kan ik er een hele poos tegen.
Dwalen wil ik. Mijn ogen goed de kost geven. Per ongeluk ontdekken. De stad heeft zoveel straatjes en steegjes, zoveel hoekjes en pleintjes, zoveel verschillende gevels, dat ik ogen te kortkom.
De ijssalon wordt aangedaan als rustpunt. De ogen zijn groter dan de maag en al gauw ontneemt een asociale, grote ijscoupe chocolade met slagroom mij het uitzicht op de straat. Dan hoor ik naast me twee oude besjes uitweiden over het Weihnachtsdorf van Käthe Wohlfahrts. Daar wil ik nu heen, het past bij de temperatuur in mijn buik. Ik loop door een heel grote zaak met besneeuwde verkoopstalletjes, een reuzenkerstboom met lichtjes en ballen, allerlei figuren en draaiende toestanden. Ik word er niet warm of koud van. Dat zal wel aan de tijd van het jaar liggen.
Na vijf uur fotograferen meldt mijn camera: Geheugenkaart vol! ik moet terug.
In het hotel vouw ik samen met Mathias servetten en krijg een bord nasi voorgezet. Het ontbreekt me hier aan niets. Ik ben geen gast, ik ben eregast. Iedereen is erg bezorgd om mijn welzijn. Het voelt heerlijk.
Werner heeft met de plaatselijke krant gebeld. Als hij wat foto’s en een verhaaltje erbij opstuurt, dan zullen zij het plaatsen. Mathias is de fotograaf en zet mij als model vóór, naast, op de tractor, in en bij de wagen. Dit gedeelte is veelbelovend, want de foto’s zijn goed. Als het verhaaltje geplaatst wordt, stuurt Werner het op.
Dan is het koffietijd. Met Mathias en Ariane de vriendin van Christian wordt pauze gehouden. De Horeca is onderwerp van gesprek. Alleen tijdens het uitserveren van de maaltijden moet alles zack-zack, schnell-schnell. Nog een bijkomend nadeel is wel de lange werktijd die dag in dag uit gemaakt wordt. Van de vroege ochtend tot de late avond ben je in de benen. Gelukkig maken ze er geen probleem van:”Es gehört zu der Arbeit.”