11 Aug. Rustdag op de camping

Met een geweldige hoofdpijn draai ik me nog verschillende keren om. Het regent, er is dus geen haast. Gisterenavond letterlijk de kachel aangemaakt. Weer te veel hout. Het was me toch warm! Met het water in mijn knieholtes op bed naar zuurstof liggen happen. Nu moeten er gauw horretjes voor de ventilatieschuiven en in de ramen, zodat ik kan ventileren zonder muggen naar binnen te zuigen.
Koud is het vanochtend niet, dus de deur kan open. De regen ruist zachtjes op het dak. Ik blijf lekker in bed lezen en kijk nu en dan liggend vanuit mijn bed door de openstaande deur over het veld naar de grijze lucht. Om half één ’s middags heb ik mijn boek uit. Tijd voor ontbijt.
Voor de verandering de dekbedovertrekken en hoeslakens gewassen. Het voelt lekker warm, als ze uit de droger komen. Ze ruiken ook anders.
Dory een sms-je gestuurd. Ik mis haar. Ik wil praten over wat ik allemaal zie en meemaak.
Ik wil haar stem en lach weer horen. Hoe gaat het met de voorbereidingen voor school? Hoe was jouw dag? Proficiat schat. Morgen zijn we 32 jaar getrouwd.
Vandaag heb ik tijd gemaakt om een lange mail naar Fonnie en Lex te schrijven. Ik heb daar anders geen tijd voor. Het logboek neemt veel tijd in beslag.
Nog vóór het koken belt Dory. Heerlijk gekletst en lieve dingen gehoord over de kinderen. Het gaat thuis goed. Ik hoef daar niet over in te zitten. Dory regelt het helemaal.
Na al dat goede nieuws smaakt zelfs wat ik mezelf voorschotel: gekookte aardappeltjes met vleesjus, koude asperges in plakjes ham gedraaid met een garnering van gekookt ei en mayo en als uitsmijter een Schots toetje van pudding, brokjes taart, siroop en slagroom uit een plastic bakje. Kun je nagaan wat een telefoontje met jou, Dory, allemaal met mij doet. Ik kan de wereld aan.
Morgen vertrek ik. Het weer blijft onzeker. Regen in de stad maakt alles nog droeviger als de artiesten wegblijven. Ik ga het beroemde Schotse monster zoeken. Alhoewel het goed mogelijk is dat hij, na het zien van mijn groene, rokende en ronkende monster, zich verstopt in de diepte om zeker tien jaar ongezien te blijven. Ik zal mijn camera bij de hand houden. Wie weet? Het geluk is met de dommen.