26 sept. Olieverversen, Presteigne en Trotting Jac

Zes uur ’s morgens. Ik heb het toch koud. Zou de deur open staan? Met één slaperig oog loer ik naar de deur en de ramen. Nee, niks staat open. Dan heeft iemand vast mijn dekbedden leeggelaten. Met een koude neus en één warme wang in het kussen bedenk ik, dat de herfst zich onafwendbaar aankondigt. Het wordt tijd om naar warmere oorden te gaan. Ik draai me om en leg mijn koude wang op het warme plekje van het kussen en stel het vertrek vooralsnog even uit.

Er komen twee mannen in werkkleding van een bouw naar mijn wagen. Eén knikt met zijn hoofd om het raam open te maken. Ik schuif het raam open:”Goodmorning sir!”
Weifelend vraagt diezelfde man:”Are you already open?”
Mijn tegenvraag: What do you want?”
Hij:”Me and my mate want a cup of tea.”
Ik: Sorry but I don’t sell things.”
Hij:”Sorry, we thougt this is a snackbar.”

Het is koud en met een dik vest onder mijn jas ben ik onderweg. Omdat ik toch niks anders te doen heb, kijk ik naar mijn teller en metertjes. Kijk nou, de urenteller staat op 1250. Dat betekent olieverversen. Vanaf nu let ik op alle bedrijven, die iets met agrarische machines van doen hebben. Aha, al na twee mijl staat er iets met “agriculture” op een gevel. Ik draai af en sta voor een firma, die producten levert als veevoeders e.d. De eigenaar dhr E. George heeft mijn sympathie al als hij mij een zachte, stevige, warme hand geeft en zacht, duidelijk articulerend spreekt. Sommige mensen hebben dat. Hij is heel behulpzaam en wijst mij naar een garage iets verderop, die vanaf de grote weg net niet zichtbaar is. Het blijkt een gouden tip te zijn.
Powys Farm Services in Caersws en de twee mannen zijn Agricultural Engineers. Dhr Morgan helpt mij. Hij is kapot van het BM-etje. “Listen, how lovely it runs!” Hij is van de oude school en gelooft alleen wat zijn oren horen, zijn neus ruikt en zijn ogen zien. De peilstok wordt eruit getrokken en de olie tussen duim en wijsvinger wordt beoordeeld op kleur, geur en elasticiteit. Zijn oordeel:” The engine is very good.” Dan laat hij de oude olie af en vult tien liter 15W40 bij. Ik durf niet te vertellen wat ik moet betalen …. Juist! Bij het afscheid beloof ik om de gemaakte foto’s op de website te zetten, zodat zijn zoon ze kan downloaden en zijn compagnon ze kan zien.
Vanaf nu verandert het landschap in heuvelachtig patchwork met hagen en boomgroepen. Dit zijn de Midlands. Gewoon fantastisch, ik krijg er geen genoeg van. Je kunt hier veertien dagen vakantievieren en nog niet verzadigd zijn.
Ik doe boodschappen in het stadje Presteigne. De naam lijkt wel Frans! Het smalle hoofdstraatje is zo lief, zo authentiek en zo charmant door de oude winkeltjes, die in stijl hun etalages inrichten. Ik wist niks van dit plaatsje. Het is een van de vele verrassingen die me overkomen. Zal ik vannacht hier blijven op de parkeerplaats? Nee, het voorbijrijdende verkeer doet me anders besluiten.
Dat blijkt een goede gok, want ik rijd willekeurig bij een paardenfokkerster en schapenboer het erf op. Ze moeten een beetje overtuigd worden van mijn goede bedoelingen, dan is er koffie. Het ijs is helemaal gebroken, als John Owens op zijn praatstoel zit en vertelt over de horror die nu Engeland treft: mond- en klauwzeer. Er mag geen dier vervoerd worden. Uit voorzorg worden de dieren door een voetenbad gedreven en de bek wordt gedesinfecteerd. Het kost tijd en handen vol geld, dat de dieren extra zorg krijgen en niet vervoerd mogen worden, waardoor ze wel vreten maar niks opbrengen. Zijn vrouw Philippa mag gek genoeg wel met de paarden het erf af. Ze kan met de hengst, Trevallion Trotting Jack, naar klanten om merries te laten dekken. Die Jack is een prachtexemplaar met brede borst en energie om van te smullen. Constant in draf en de benen hoog optillend showt hij zijn fysieke krachten. Hij is de trots van de Cascob Stud Welsh Cobs. Na dit paradepaardje tronen de dochter Ellie en nichtje Grace mij mee door de omgeving. Kwebbelend nemen ze mij bergop mee naar hun Suffolk schapen. Een mooi ras met zwarte kop en zwarte poten, nergens anders een zwart plekje. Ze lijken wel gekloond. Ik krijg kippenvel buiten, het wordt op z’n Limburgs gezegd; “vies koud” ,want de volle maan staat aan een wolkenloze hemel. Na het eten een koude Murphy’s Irish Stout, dan duik ik vroeg mijn warme netje in.