26 Mei Museum en Sam.

Eigenlijk heb ik nergens zin in. Ik hang er in spagaat een beetje tussenin. ’s Avonds denk ik aan niets anders dan thuis. Het heeft lang genoeg geduurd. Het is goed geweest. Dan wil ik Dory vasthouden, samen vertellen en uitrusten.
Overdag is dat anders. Er gebeurt dan van alles, waaraan ik ondertussen verslaafd geraakt ben. De positieve aandacht, de nieuwe prikkels, de wisselende landschappen, de lerende momenten, het tractorrijden en de schatten van mensen hebben mij in hun greep. Zo is het ook vandaag.
Lamlendig hijs ik me uit het bed. Slecht en weinig geslapen. De verse broodjes brengen daar, met een verkwikkende douche, verandering in. Och ja, ik moet nog de was doen, trekker doorsmeren en in de wagen poetsen. Het museum Flederwisch lijkt me wel leuk. Er dwarrelen weer plannen in mijn hoofd. Alle nachtelijke bedenkingen zijn verdwenen. Ik ben weer “voll auf Trab.”
De veldweg, het wegkruis, de houtstapels tegen een schuur en het beekje vormen mooie motieven. Het museum is top. Een enorme verzameling oud spul ligt onverwacht, staat onverschillig en hangt verrassend op de gekste plekken. Een paradijs voor de jonge onderzoeker. Er is in elke hoek, binnen en buiten, iets te ontdekken. De groep kinderen, waarbij ik me aansluit, is geboeid van begin tot het einde door zelf papierscheppen en drogen, tekst zetten en drukken, goud zoeken, helpen bij het starten van een gloeikopmotor voor het inwerking zetten van allerlei toestellen in een smidse, op een zolder spullen ontdekken, die tijdens de oorlog daar verstopt waren en tot slot losgelaten worden om alles op eigen houtje te herontdekken en uit te proberen. Het grootste kind (1,93 meter) doet hetzelfde en kan één keer zelfs zijn mond niet houden, als er iets aan de kinderen gevraagd wordt. Gefronste, verongelijkte gezichtjes draaien zich om naar mij. “Schaam je, grote lummel!” lees ik op de gezichten van de leraressen.
Dan wordt een terrasje gepikt. Niet zomaar; maar voor de muziek. Tegenover het terras hangt een carillon, dat geschonken is door de Sudeten Duitsers, die Tsjechië gedwongen verlaten moesten na de oorlog. Nu nog hebben veel Tsjechische stadjes dubbele namen, zoals Vimperk / Winterberg. Wist je dat Tsjechië vóór de oorlog linksverkeer had. Adolf vond dat niks en veranderde dat van de ene op de andere dag in rechtsverkeer. Dat is nu nog steeds zo. Heel oude Tsjechische auto’s hebben het stuur nog rechts. Als het carillon gespeeld heeft, knort de maag. De camping van Heidi en Georg is niet ver.
In de ondergaande zon proef ik, kijkend naar de “dans”van Sam, van een donker Weizen bier. Een mooie, boeiende dag glijdt naar z’n einde. Maarten is weer helemaal happy.