2 Juni Met Ossis de stad in.

Ik lig in mijn nest te stinken tot: het gaat niet meer. Onbarmhartig zendt de zon de hete stralen op mijn huisje. Het is zo vies benauwd binnen. Bedwarmte, zonnewarmte en de geur uit open blik in de afvalzak vermengen zich. Ik moet eruit. Buiten is het 10x beter. Dat had ik eerder moeten doen.
De buurtjes Claudia en Michael zijn op vakantie met hun Quack Junior uit 1987. Ze hebben tien jaar moeten wachten op hun polyester, lichtgewicht (350 kg) caravan. Je raadt al waar ze vandaan komen. Juist! Uit de voormalige DDR. De “Ossies” kloppen op mijn wand en vragen of ik meerijd naar Würzburg. Dat is niet aan dovemans oren gezegd. Nog nooit ging wassen, aankleden en tandenpoetsen zo snel.
Ik laat me gedwee op sleeptouw nemen. De pensionado’s hebben hun dag in niet te grote happen verdeeld. We gaan naar de Residenz. Dit paleis wordt bewoond door de aartsbisschoppen. Totdat Napoleon er een eind aan maakte waren zij kerkelijk en wereldlijke leiders. Big Brother is watching you: avant la lettre.
Het paleis is één pracht en praal, waardoor je je laat meevoeren en overweldigen of je wordt er onpasselijk van. Deze uitersten liggen hier dichtbij elkaar. Ik ben kapot van de groene kamer, de blauwe kamer, de gastenslaapkamer en de spiegelzaal. Dat zijn de juweeltjes in de aartsbisschoppelijke kroon. Het trappenhuis met haar gigantische (18x32 meter) frescoplafond bezorgt je een nekhernia. Kortom: indrukwekkend. De barokke hofkerk is weer een staaltje van overdrijven. Wulpse vormen, sierlijke ornamenten, bladgoud en een overdaad aan fresco’s maken je stil. Wij zijn erbij gaan zitten, zo overweldigend.
Na al deze indrukken is de inwendige mens aan de beurt. Op het terras van het paleisrestaurant maken we het ons gemakkelijk. Claudia en Michael kiezen Leberklössen auf Frankischer Art met Mineralwasser, terwijl ik een internationale kaasplank kies en daarbij een Radler. Aldus voorzien van de nodige calorieën verlaten we de Residenz en kuieren de stad in naar de Mainbrücke. De oude brug wordt geflankeerd door beelden van heersers en Heiligen. We kunnen maar geen goede foto maken, totdat Claudia een terras ziet naast en boven de brug. Via de roltrappen van een warenhuis geraken we boven. Daar ploffen we op en paar stoelen, bestellen drankjes en genieten van het uitzicht over de Main en zijn bruggen.
De geplande bezoekjes van vandaag zitten erop en we gaan terug naar de camping. Daar geef ik me over aan zonnebaden. Het is te warm voor iets anders.
Om negen uur betrekt de hemel. Een dreigend, donker wolkenfront komt onze kant op. Heerlijk, dat zal afkoeling brengen. Maar dat niet alleen. De campingeigenaar gaat overal langs de deur om te zeggen, dat er zware storm opkomst is. Alleman onder de bomen moet uit de caravans naar het hoofdgebouw. Twee weken geleden is een tak afgebroken tijdens een storm en op een camper terechtgekomen. Ik laat mijn wagen niet staan, maar verhuis naar een plek op het open veld. Dan breekt de hel los. Het water stort omlaag, kastijdt het Böhmerbakkie, alsof hij schuld is van de zwoele, plakkerige hitte. De bliksemflitsen röntgen tenten en caravans. Dan kraakt het, dat mijn hart een slag of drie mist. Recht boven de camping ontladen zich de miljoenen volts. Tegelijk met het kippenvel staan ook al mijn haren overeind. Nu hoop ik vurig dat het verhaal van de kooi van Farraday waar is. Ik zit stil met de laptop op mijn bed en wacht af op wat er zal gebeuren. Het flitst en kraakt als tijdens het bombardement van Dresden. Zo snel als de bui bezit nam van de hemel boven de camping, zo snel is het ook weer stil. Nu hoor ik alleen nog het nadruppelen van de achterhoedewolken en het kloppen van mijn hart. Het zal wel even duren, voordat ik rustig kan slapen.