25 Sept. Op stoom.

Vandaag ga ik op rails. Om twintig voor elf tuft en puft mijn trein het stationnetje binnen. Debs is vandaag de machinist. Ze heeft het van haar vader, die haar vaak meenam naar zijn hobby. Als veertienjarige is ze begonnen met poetsen, tanken, smeren, daarna stoker en nu volleerd machinist.
Reizen met de stoomtrein is omringd zijn met zorg. De lokettist verkoopt het kaartje, de stationchef geeft het vertreksein, de conducteur knipt het kaartje, de stoker en de machinist verzorgen de loc, de wisselwachter schuift met hendels, spoorbomen worden met de hand bediend en ga zo maar door. Het tempo is geruststellend, de geluiden hebben hun ritme en specifieke klank, de wagons ademen grandeur uit en het ruikt lekker. Het is zachtjes schommelend genieten.
Op het eindstation drinken we koffie, totdat de loc gerangeerd is. Dan boemelen we, in het tempo van onze grootouders, naar beneden. Om toch maar niets te missen schuif ik van het linker- naar het rechterraam. Het ontlokt een vriendelijke dame achter mij glimlachend de opmerking: “Are you polishing the couch?” Heerlijke humor.
Drie uur ‘s middags. De tractor wordt gesmeerd en hoewel het al laat op de dag is, vertrek ik toch. Voor geen goud wil ik nog een “Rocknight” aan de kust. In het binnenland zal het minder waaien. De tractor hoeft vandaag geen prestatie te leveren. Met een tempo van twintig kilometer per uur keutel ik over ’s Herenwegen onder een warm zonnetje. Na vijfendertig kilometer gaat in Llanbrynmair de sleutel eruit.