12 Juli Vertrek Bo en Yvonne

Vandaag vertrekken de meisjes. Dat vind ik niet leuk. Ze zijn als een warme deken. Ik heb me gelaafd aan hun gekwetter, aan de hartelijkheid, aan het gegek, aan hun aanwezigheid. De meiden zijn oké. Na het ontbijt wordt alles ingepakt en start ik de boel om naar het station te gaan. De man in het eerste loket vertelt dat hij nu pauze heeft en verwijst ons naar een loket om de hoek. Daar schuift dezelfde persoon het loket open en zegt met een olijke snoet:”Mijn collega heeft nu pauze, ik na hem.” De tickets worden met veel omhaal en gevoel voor dramatiek met de hand ingevuld en plechtig overhandigd, als ware het een geschenk. Deze man heeft duidelijk schik in zijn werk.
Als er druk gekust is en de trein vertrekt, dan ga ik opzoek naar een camping om te douchen, te wassen, mijn bagage te herschikken en de trekker door te smeren. En …. ook niet onbelangrijk mijn eigen ritme weer oppakken.
De wagen is snel gepoetst en de trekker gesmeerd. Zo ben ik met klusjes bezig en de tijd vliegt. De was is gedaan door mijn persoonlijke dienstmeid Mientje. Dat kan ze goed.
Hebben jullie dat ook? Dat je niet goed weet, wat je zult gaan eten. Ik zoek maar iets bij elkaar, want ik heb nog niet gericht boodschappen gedaan. Ik eet voorlopig wat de krat schaft. Dit is overigens erg goed voor mij, want de laatste week was een dikke week. Ik voel mijn broekriem spannen. Er bestaat voor mij een reële kans op het vrachtwagenchauffeurlijf. Dus een dunne week moet er komen.