19 sept De reis hervat

De herfst laat zich van zijn grijze, kille kant zien. De regen ligt als een natte lap over de camping. Condensdruppels rollen in onregelmatige schokjes van het aluminiumkozijn van de wagen omlaag. Buiten komt David weggedoken in zijn druipende regenjas aansoppen met een strip ijzer in zijn hand. Die kan ik misschien gebruiken om de oplooprem te blokkeren. David komt niet binnen, want zijn jas drupt. Hij gaat Kelly opnieuw wakker maken. Ze schudde de eerste keer haar hoofd en trok de dekens over haar hoofd:”No. Too early!”
De tractor slaat na twee weken meteen aan en geeft zichzelf een blauw pluimpje.
Kelly en David zwaaien mij uit. Het is acht uur. Ik ga aan een nieuwe reis beginnen.
Deze dag is er één van gaan zitten en blijven zitten. De kaart toont een vuurrood spinnenweb van wegen. Ik wil deze “Randstad” vandaag doorsnijden van noord naar zuid. Je kunt er van op aan, dat dit niet van een leien dakje gaat; te veel borden, te veel namen, te veel wegnummers.
Al na twintig kilometer verrijd ik me. In mijn onnozelheid denk ik dat mijn richtinggevoel me zal redden. Ja, neus! De straatjes worden nauwer en richtingborden staan hier niet meer. Ik probeer te keren op de weg. Klem vast sta ik; met een witte bestelbus tegenover me! Hij zet veertig meter terug en vertelt me ook nog hoe ik op grote weg moet komen.
De regen drenst onverdroten tegen de voorruit. Voorovergebogen over het stuur tuur ik door een steeds kleiner wordend stukje schoon glas. De wisser maakt overuren en geeft er langzaam maar zeker de brui aan. Potverdorie, uitgerekend nu scheidt hij ermee uit. Slechts amechtige rukjes naar links en rechts zonder nog van de plaats te komen. Onder een viaduct sta ik droog om de weerspannige ruitenwisser beter te bekijken. Het motortje voelt warm, maar werkt wel, dat voel je en hoor je. Zou het wisserblad loszitten? Buiten beweeg ik het blad op de ruit moeiteloos heen en weer. Hoera! Leve de oude techniek! Een boutje is los gaan zitten. Steeksleuteltje 8 erbij en het probleem is opgelost. Het ding zwaait weer net zo enthousiast heen en weer, als Kelly vanochtend bij het vertrek.
Om zes uur, na 150 km, zet ik op de parkeerplaats van The Rainbow Inn in Gwernymynydd de motor uit.
Ik ben in Wales!