6 Okt. Een dag, waarin weinig gebeurt.

Na het ontbijt met Mia en Marcel zet ik de neus naar het zuiden. Ruwweg wil ik via Rouen en dan, stroomopwaarts de oevers van de Seine volgend, naar Parijs. Door het prachtige weer heb ik geen haast. Ik zoek D-wegen op en verdwaal. Dat kost meer tijd, dan me lief is. Het plaatsje St. Valerie sur Somme is een tussenstop waard. Ware het niet, dat er nergens plek is om te parkeren. Een grote parkeerplaats voor campers staat bomvol met de witte, luxe, kostbare voertuigen. Alle pensionados uit Nederland, Duitsland en Frankrijk zwermen nu uit over Europa. Zo komt het dat ik gefrustreerd verder tuf. Merde! Een authentiek, middeleeuws stadje gemist doordat ik nergens kan parkeren.
Dan houdt Michel Fremy uit Dorval mij tegen! Helemaal wild van de tractor en de wagen komt hij niet uitgepraat. Ik realiseer zijn droom. Dit idee zit al lange tijd in zijn hoofd. Vragen, vragen: super enthousiast is hij. Dan gaat hij naar zijn auto en pakt een fles wijn voor mij met de woorden:”Zul je vanavond nog eens aan mij denken?” Jazeker Michel, ik zal je niet licht vergeten. Misschien kom je ooit met je eigen span naar Oirsbeek. Praat dan svp wel wat langzamer.
Bij het plaatsje Ault stop ik op een gemeentecamping om de was te doen en te douchen. Het kan voor €13,- Dat is dan geregeld. Als de wasmachine niet functioneert krijg ik mijn geld terug en biedt de eigenaresse aan om de was voor mij te doen in de eigen machine. Dat is lief. Merci beaucoup.
Nu doe ik niets meer dan vliegengaas spannen op vanmiddag gekochte latjes. Kan ik vanaf morgen ventileren zonder ongewenst bezoek.
Kun je nog herinneren, dat ik in Clervaux in Luxemburg opmerkte hoe campinggasten schichtig knikkend met een half oog kijkend voorbij schuiven? Dat doen ze hier ook. Iedereen komt voorbij met de auto, met een afvalzakje in de hand of met de hond aan de lijn. Niemand spreekt mij aan. Een groepje van zeven mannen staat op veilige afstand met elkaar te spreken, maar aan de blikken zie je dat het over mij gaat. Vriendelijk steek ik, met de theedoek een pan afdrogend, mijn kop om de hoek van de wagen en groet de groep. Ze reageren met een glimlach of een hoofdknik, Een halve minuut later valt het groepje uit elkaar. Gek! Zouden ze zich betrapt of gecontroleerd voelen. Dit heb ik in de U.K. nooit meegemaakt. Daar stapten de mensen zonder schroom op mij af.
De wijn van Michel moet ik nog proeven. Integreren is het toverwoord. Met de alpinopet alleen kom ik er niet. Er moeten offers gebracht worden, niet waar? À la vôtre!