11 Juli Clervaux

De onregelmatig vallende druppels vertellen dat de buien over zijn. Nu lossen de bladeren op het commando van de wind hun resterende lading op het metalen dak. Ik maak me zorgen of de tractor het vochtige gras, waarin ik gisteren al diepe voren trok, niet omploegt, omdat de grote wielen misschien doorslaan. Het ontbijt wordt uitgebreid klaargemaakt en op ons ooie dooie gegeten. Voorteken van een dag zonder haast. En jawel hoor. Als je zo ontspannen begint, gaat alles easy. Om half een maken we ons op om Wanne te verlaten.
Yvonne is een verdienstelijke fotograaf en wil naar Clervaux in Luxemburg om de permanente foto-expositie Family of man te gaan bekijken. Dus dat is het doel voor vandaag, goed 40 km binnendoor rijden. Geen grote opgave; ware het niet dat de Belgische bewegwijzering op de c-wegen mij weer het verkeerde pad op stuurt. In een gaatje in een gat staat géén enkel bord. Waarom zouden ze ook? De bewoners weten er zo ook wel de weg. Ik gok: rechtsaf! De gok wordt beloond met een adembenemend en remmen vretend weggetje. Het slingert een dal in, waar de trein net voorbij glijdt. Een prachtig gezicht, dat zo uit de Märklinfolder kon komen. Bo zit met een big smile achter het raampje van de voordeur en geniet mee. Later hoor ik, dat het voor haar niet mogelijk was om met de stoel op de plaats te blijven zitten. Ze zat dus niet vrijwillig tegen het raam geplakt. Yvonne krijgt van al dat moois niets mee. Ze slaapt, want het gehussel maakt haar van streek. Onder in het dal kruip ik, stationair in de één, onder een piepklein spoortunneltje door. Staande in de cabine met kop en schouders door het open schuifdak zie ik, dat de schoorsteen enkele centimeters speling heeft. Gelukkig, dat gaat goed. Na het enge tunneltje stopt het asfalt en begint een veldpad aan een steile, diagonale klim uit het dal. Met meer geluk dan vaderlandsliefde maak ik onderweg weer keuzes, soms links, soms rechts. Niets verstoort de landelijke idylle. Geen dorp, geen huis. Alleen maar velden en grasland met plukken loofbomen waar het vee kan schuilen. Als we uit het dal opduiken houdt de ruimtelijkheid niet op. Na een kwartier op mijn gevoel rijdend en genietend blokkeert een auto mijn pad. Ha, mensen! Een vrouw is, net als in een sprookje van Roodkapje, bramen aan het plukken in the middle of nowhere langs de kant van de weg. Ik stop, stap uit en wandel naar toe. Zij wijst mij de goede weg en zet haar auto in een weiland.
We zijn al in Luxemburg beland. Het valt op hoe schoon en goed de wegen zijn. We schieten goed op. In Clervaux vind ik een perfecte, vlakke plek in een doodlopende straat. Meteen gaan Yvonne en ik opzoek naar de tentoonstelling. Die is gauw gevonden. We, twee gelijkgestemde zielen, lopen van foto naar foto en vullen elkaars commentaar aan. Drie kwartier later staan we voldaan en onder de indruk buiten. We verkennen het stadje. Bo ging niet mee en heeft ondertussen wat getut in de wagen. Lekker tijd voor zichzelf.
Yvonne trakteert op uiteten na ampel overleg wordt de pizzeria bezocht. Er volgen goede discussies tijdens de voorrondes met bier en tijdens de sloop van de pizza’s. het was lekker gezellig. Moe zoeken we de wagen weer op en dan wordt het muisstil. Bo en Yvonne lezen, terwijl ik zachtjes op de toetsen tikt. Om half elf wensen we elkaar welterusten.