8 Juli Riemst

Dag 4.

In Mormont word ik gewekt door een vriendelijk zonnetje. De wekker wijst acht uur. Langzaam kruip ik uit mijn bed en ga in de struiken even uit de broek. Zo, nu kan de dag echt beginnen. Na het ontbijt toont Dominique zijn ware aard. Hij wil mij het cadeautje, dat hij mij gisterenavond beloofde wel geven, als ik een ketting van 20 euro koop!?!?
De BM doet stoer zijn werk. Ik kies grotere wegen om op tijd te zijn. Toch is dat niks. Ik kijk voortdurend in de spiegels of en auto’s achter mij rijden. Ik ga dan even aan de kant. Soms stank voor dank, soms een duim of naar rechts en links knipperende lichten. Al gauw rijd ik weer over de achteraf-weggetjes onder het motto: beter te laat dan gestresst. Aha, daar komt Luik in zicht. Er omheen kan, maar daar is de stad te groot voor. Om de pijn kort te houden er dwars doorheen. Wel zeven keer gestopt in de stad. Niet om ergernis van wie dan ook, maar om nog eens op de kaart te kijken of ik wel goed zit. De bewegwijzering is hier catastrofaal. Als ik Luik uit ben trakteer ik mezelf in landelijke omgeving op een lunch. Omdat ik op een doodlopende straat sta kan ik oefenen in achteruit rijden. Het gaat al iets beter, maar dat komt omdat ik een zee van ruimte heb. Ik manoeuvreer als met de Titanic.
Ik stuur de wielen richting Tongeren, daar woont Jean in de buurt. Hij wordt volgende week 90 jaar. Proficiat! Jean is de boer, waar ik al twaalf jaar op bezoek ga. Waarom? Jean heeft een leuke tractor, die ik lang geleden bijna had gekocht van hem. Jean sprak ooit de historische woorden:”De tractor is voor U, maar het is niet voor nu.”
Ik heb Jean al eens héél voorzichtig verteld, dat het leuker is om iets met een warme hand te geven, dan met een koude hand. Jean moest daarom stilletjes glimlachen, hij is een man van weinig woorden. Hij herhaalde slechts zijn rijmpje. Om Jean te begrijpen, moet je meer over hem weten. Jean is zijn leven lang boer geweest en daarbij ook loonwerker met zijn eigen dorsmachines. De bewuste tractor heeft hij in 1951 nieuw gekocht. Een rijbewijs heeft hij niet, dus alles ging op de tractor: de boodschappen, de kerkgang, de uitjes, naar de dokter, enz. Dit kleine, eigenaardige trekkertje, het is dus nog steeds van de eerste eigenaar, heeft later alleen maar dienst gedaan als verplegingstrekker. Hij deed er de kleine klusjes mee en de nieuwere grote trekkers deden het zware werk. Je begrijpt, dat het kleine werkpaardje, nu hij, alles van vroeger heeft opgeruimd, niet weg kan. Jean is ermee vergroeid. Ik heb alle begrip voor zijn keuze. Jammer voor mij, anders was dat de tractor geweest waarmee ik nu onderweg zou zijn.
Roger en Andrea zijn er ook. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Er wordt druk verteld en de tractor met de wagen zijn onderwerp van gesprek. Koffie wordt vers gezet en vlaai komt op tafel. Als etenstijd aanbreekt, hoef ik maar aan te schuiven. Gezellig met z’n vieren aan tafel. Andrea schrijft in het gastenboek. Roger en Andrea vertrekken en wij blijven met z’n tweeën achter op de bank en kijken wat tv. Om negen uur ga ik naar de wagen. We zien elkaar morgenvroeg weer. Welterusten.