1 Aug. Wandeling en slecht nieuws Lex

De dag start met zonneschijn. David komt naar me toe en vraagt of hij mij naar een bieb kan brengen om mijn website te updaten. “Dat is perfect en wat doe jij dan?” “Ik lees een boek.” Tegenstribbelen, daar is het nu te laat voor. Onderweg vertelt David, dat hij van beroep mollenvanger is. Dat beroep kan ik me hier, met de geschoren engelse gazons en de vele golfclubs, wel voorstellen. Hij gebruikt rook, vallen en wezel- en hermelijnkeutels. Daar zijn de mollen bang voor, want dat zijn hun natuurlijke vijanden. De mollen verhuizen dan. David voegt er met een knipoog aan toe:”De buurman belt mij dan gauw genoeg en zo blijf ik lekker bezig.” In de bieb is het arsenaal aan computers nog van het formaat koelbox. En ja hoor, twee dingen tegelijk is al veel gevraagd. Ik zet maar drie dagen op de site, want dat kost al één uur. Arme David.
Op de camping tooi ik me in korte broek, T-shirt, vest en buitenstappers. John, de campinghouder, biedt aan om mij enkele mijlen verderop bij het begin van een mooie wandelroute af te zetten. Gewapend met camera en ransel zoek ik de Fairy Steps. In de bossen is het stil. Ik ben bijna de enige wandelaar. Met de camera in de aanslag vul ik mijn digitale weitas. Ik schiet haasjes, reeën en fazanten. De Sprookjes Treden zijn een spleet in de rotsbodem, waar je net tussendoor past. Rond 1850 werden hierlangs de doden van een nabijgelegen gehucht vervoerd, omdat het geen eigen begraafplaats had. Hier kent iedereen het als de Coffin Steps. Dat doet het minder goed bij toeristen. De wandeling, de rust, de beweging doen me goed. Terug op de camping de rekening betalen van twee nachten in een shelterje. Een lange, hete douche en nog een wasje, want morgen ga ik richting Wales.
Dan telefoon van Dory.
“ Maarten, er is iets gebeurd. Lex heeft een ongeluk gehad met de motor en ligt in Maastricht in het ziekenhuis.” Ze vertelt van de plek van het ongeluk, de gescheurde wervel, de gebroken schouder, de pijn, de angst van Lex, de fixatie en de hele consternatie. Dory houdt zich sterk, probeert me gerust te stellen. Dat lukt maar ten dele. Tranen stromen. Ik ben te ver weg. Ik kan niks doen. Ik kan niet bij hem zijn. Na een lang gesprek met veel overleg en veel troosten, hangen we op.
Dory en ik hebben het in de aanloop naar deze reis vaak gehad over een ernstig ongeval en zelfs overlijden van één van ons. We bedachten een scenario om dan uit te voeren. Nooit heb ik stil gestaan bij het machteloze gevoel, dat me nu te grazen heeft. Schuld maakt zich meester van mij. Ik wilde zo graag op reis. Nu hebben ze mij nodig en ik ben er niet.
Ik loop naar de campinghouder en zijn vrouw om te vertellen, dat ik morgen niet vertrek en wil blijven in afwachting van wat er thuis gebeurt. Weer tranen met tuiten. Ze vangen mij goed op. Als ik plotseling weg zou moeten, hoef ik maar te kikken en ze brengen mij meteen naar een vliegveld. De tractor en de wagen kunnen gratis blijven staan. Het zijn zulke lieverds. Ze beuren mij op en laten me lachen.
Als ik net terug ben in de wagen belt Fonnie. Zij vertelt, als verpleegkundige, nog een keer het hele relaas van de dag. Nóg een keer horen doet goed. Fonnie registreert de dingen in het ziekenhuis anders. Samen lang gepraat over wat er nu te doen staat. Als we ophangen, ben ik alweer wat meer gerustgesteld.
De telefoon meldt een sms. Vrienden uit Munstergeleen steken mij een riem onder het hart. Er gloort hoop aan de donkere horizon. Eigenlijk ben ik helemaal niet alleen.
Dory zal me morgenvroeg nog eens bellen. ’s Middags zal ik Lex in het ziekenhuis aan de lijn krijgen, als dat mogelijk is. Dan horen we misschien nog nieuws van artsen. We hebben dan voldoende informatie en tijd gehad om een verstandig besluit te nemen: naar huis komen of naar huis racen.