5 okt. Adolfje, Adolfje.

De eerste bezoekers van Cap Gris Nez arriveren al om half acht. Onder het motto: de morgenstond heeft tandpasta in de mond, ben ik al vroeg actief. Na een kwartiertje of drie span ik de peekaatjes voor de wagen. Zingend en fluitend sta ik overeind in de cabine. De zon doet wonderen met mij.
Kijk! Een bunker uit WO2. Dat moet mijn legertractortje van dichtbij zien. Het is allemaal niet mooi, maar reuze interessant. Werkelijk alles hebben ze bewaard van medailles tot een 212 ton zwaar kanon. Voor de liefhebbers: er staat een Harley Davidson Liberator, een BMW Sahara met zijspan en een rupsmotor. Slechts zeer tijdelijk is er een Zweedse legertractor te bewonderen.
Onderweg springen enkele verschillen met Engeland in het oog. Het landschap verschilt enorm, doordat er hier geen hagen en heggen zijn. Je kunt veel meer zien en verder kijken. Het is erg open daardoor. De Fransen kijken me toch een partijtje sacherijnig. Alsof ze bang zijn een stuk bloot te geven, als ze vriendelijk zouden zijn. Enkele auto’s, door in de berm te gaan staan, laten passeren levert geen hoofdknikje, gebaar of glimlach op. De mensen hebben haast. De bewegwijzering is soms vergeten op een kruising. Dat is erg lastig. De Franse boer is net zo behulpzaam als zijn Britse collega. Pas de problem! Er rijden nog Renaultjes R4 rond voor dagelijks gebruik. Alsof er zojuist een tsunami heeft huisgehouden liggen er aan het begin en aan het einde van elk dorp, op elke rotonde en op de dorpspleinen in heldere primaire kleuren geverfde oude vissersboten. Binnen de bebouwde kom zijn de wegen slecht door het vele flikwerk. Dit zijn de eerste dingen die mij opvallen.
Iets heel anders! Ik wil integreren!
Mijn hoed is te Brits. Dus moet er wat anders komen. In Boulogne sur Mer, is mij verteld, is een hoedenwinkeltje. Waar ik dus geen rekening mee gehouden heb, is de Franse middagpauze van twaalf tot drie. De winkel is fermé. De haven, het oude centrum, een terrasje en het internetcafé bieden genoeg afleiding. Mensen kijken en lachen als ik
op mijn klompen door de straten stap. Ze wijken verschrikt, als ik luid klepperend met maat 46 en hijgend als een postpaard, vier straten ver teruggaloppeer naar het internetcafé, omdat ik mijn usb-stick in de computer heb laten steken.
Drie uur; de winkel is nog niet open. Twintig over drie; ik moet nog wennen aan de Franse slag, zwaait de deur open. Het kleine, oude vrouwtje pakt op mijn verzoek een stapel alpinopetten. Ik pas ze één voor één. Ik weet niet welke de beste is. Op één knie zittend voor madame past zij bij mij enkele petten. Dan heeft ze de goede. Ik pak haar hand vast. Ze denkt dat ze mij overeind moet helpen. Nog steeds geknield vraag ik: ”Voulez vous me marier?” Ze moet vreselijk lachen.
In het gehucht St. Cecile vraag ik aan een Fransman naar een camping. Wat denk je? Marcel Bonte, een echte Fransoos, is al 43 jaar getrouwd met Hollandse Mia uit Roosendaal.
“Kom een biertje drinken!” Ik mag vannacht de boel bij hen voor de deur laten staan. Op het zonnige terras drinken we een pilsje en als de zon ondergaat, verhuizen wij naar de keuken. Er wordt gekookt en ik ben eregast. Marcel houdt van koken en van eten. Dat is aan hem te zien. Lachend en tevreden op zijn buik kloppend zegt hij: “God heeft mij geschapen om te eten.” Als Marcel praat over schelpdieren en hoe je die kunt klaarmaken, dan is het alsof hij een gedicht declameert. Zijn handen en gezicht ondersteunen druk bewegend wat zijn mond vertelt. Mia is mijn privé-lerares. We praten Frans en elk onbekend woord legt ze me uit. Zo leer ik er snel heel wat Franse woorden bij. Voor ik ga slapen nodigt ze me uit voor het ontbijt om negen uur. Dat is een lekker vooruitzicht.