6 Juni Over de Hunsruck.

Op ons gemak ontbijten we samen. Desiree doet de vaat en Waldemar laat de hond uit. In die tijd zet ik alles vast en controleer de olie. Pas om half elf, eigenlijk veel te laat, slinger ik over het Taunusgebergte richting de Rijn. De grote banden hebben vandaag veel te lijden. De knippen van 12% volgen elkaar op als op een wasbord. De versnellingsbak tussen mijn benen is heet genoeg om een eitje op te bakken. Alles staat open in de cabine. De koelte in de bossen doet mens en machine goed. De trekker heeft het niet gemakkelijk met alle S-bochten, waarna hij iedere keer vanuit lage toeren opnieuw moet aanzetten. Als het niet omhooggaat, dan gaat het steil omlaag of scherp de bocht om. Zo veeg ik enkele millimeters rubber op het asfalt.
De rit langs de Rijn toont een brede, snelstromende rivier, waar rijnaken tegen de stroom op boxen, waar kleine kasteeltjes van de rotsen neerkijken, waar wijngaarden tegen de zuidhellingen al voorzichtig vrucht dragen en waar grote, witte passagiersboten als zwanen passeren.
“Jaaa, een reisje op de Rijn, Rijn, Rijn.
Oooo, wat zal dat heerlijk zijn, zijn, zijn.”
Niet voor mij.
Het spectaculairst was de klim uit het dal van de Rijn door St. Goar. Via een eng straatje, daar klinkt de uitlaat lekker asociaal hard, met een tunnel van 3,2 meter hoog, de trekkap moet er even vanaf, dwingt een weg met 17% stijging respect af. Knetterend in een lage versnelling probeert de motor het kapje van de uitlaat af te blazen. Mensen blijven verwonderd kijken naar het groene, Zweedse geweld, dat de middagrust zo wreed verstoort.
De weg slingert zich dan moeiteloos over de Hunsruck en duikt onverwachts halsoverkop het dal van de Moezel in. Hè, hè, nu ik de Moezel volg, gaat de druk van de ketel. Ontspannen bol ik met zo’n 26 km/u de laatste dertig kilometers naar Cochem.