10 Juli Coo / Wanne

Twintig minuten voor 8 wordt de serene stilte verstoord door de wekkerradio. Mijn oogjes worden in een frons opgetrokken en mijn hand zoekt naar het verlossende knopje. De stilte keert terug. Ik hoor naast me een weldadig geknor van Maarten aangewakkerd door het omdraaien van zijn grote lijf. Die heeft nog even nodig. Bo ligt als een verstild beeld op haar luchtbed en is nog in het geheel niet naar de aardse sferen teruggekeerd lijkt het. Ik ben alweer vol energie en benieuwd naar deze nieuwe dag. Ik sta op en doe mijn slippertjes aan. De schapen zijn ook nog niet wakker. Ik loop gewapend met een stukje toiletpapier naar de inmiddels vertrouwde plek achter het torentje. De schapen komen stuk voor stuk hun nachtverblijf uitgelopen en kijken mij schaapachtig en geluidloos aan. Het heeft wel wat om zo buiten je ochtendplas te doen. Kriebelende grassprieten aan de billen. Zodra ik in gedachten de vogels en al dat kleine spul in het gras goedemorgen heb gewenst loop ik terug naar de wagen. Inmiddels hebben de schapen mij geassocieerd met eten. Ze escorteren mij onder luid geblaat terug naar de wagen. De kathedraal kijkt in serene waardering neer op dit olijke tafereel voor zijn deuren. In de wagen is het nog steeds stil. Geen beweging te ontdekken. Ik maak het ontbijt klaar en langzaam aan ontsnappen er allerlei geluidjes van onder de dekens. Bo besluit om het luchtbed te verruilen voor het vrijgekomen plekje in bed naast Maarten. Er wordt gegiebeld en gekneuterd. Gezellig.

Na het ontbijt wordt alles rijklaar gemaakt. Bo en ik installeren ons op het bed. De tractor slaat pruttelend aan om vervolgens vol vermogen stationair te draaien. Maarten checkt zittend op zijn zetel aan alle kanten of alles klopt en rijdt met zijn inmiddels bekende smile op zijn gezicht de dag tegemoet.
Liggend op het bed kijken we door het achterraampje naar buiten. Wij laten alles achter ons. Chauffeurs kijken ons afhankelijk van hun stemming vriendelijk, ietwat geïrriteerd of in het geheel niet aan. Tja afhankelijk van hun tijdsschema kunnen ze de lol er wel of niet van inzien om je met 25 km per uur vooruit te bewegen. Bo en ik laten ons echter niet ontmoedigen en lachen en zwaaien naar iedereen.
De wagen hobbelt en dat geeft een heel aangename soort wiebeling. Ik word er een beetje doezelig van. Bo ligt naast me en luistert naar haar muziek op de Ipod en kijkt mij lachend aan. We kletsen wat, doen op zijn tijd een spelletje en genieten vooral van het voorbij schuivende landschap.

Mijn blaas begint op te spelen en ik geef Maarten het sein om een sanitaire stop te maken. We stoppen. Zodra we terugkomen wijst Maarten ons op “une autre roulotte”. Een plaatje van een authentieke woonwagen omgebouwd tot “sandwicherie “, compleet met balkonnetje. Maarten zet de zijne ernaast en we maken even een praatje met de eigenaresse, die hier al 4 jaar een broodjeszaakje runt.
Na deze ontmoeting rijden we door op zoek naar een plekje om onze eigen lunch te gaan verorberen. We landen ergens op een landweggetje, zetten de stoelen en tafel buiten in het zonnetje en eten er met smaak onze lunch. Zodra we besluiten om te vetrekken doet de zon hetzelfde. Hij verdwijnt achter de wolken en zodra we ieder op ons plekje zitten vallen de eerste druppels op het dak. Maarten moet tergzetten om weer op de weg te komen. Heen en weer, heen en weer. Het valt blijkbaar niet mee om zo’n gevaarte rechtuit terug te rijden, om vervolgens de weg op te draaien. Maar ik twijfel er geen moment aan dat dit hem gaat lukken. Het bos rondom ons geurt en is zwaar van het vocht.
Niet lang daarna komt het zonnetje weer door en vervolgen wij onze weg. Maarten stopt. Vraagtekens op zijn gezicht. Ik loop naar het balkonnetje en begrijp dat hij de weg kwijt is. De intentie was Banneux. Maar waar zitten we nu? Ik kijk mee op de landkaart, maar kan niet echt een waardevolle bijdrage leveren. We besluiten richting Trois Pont te gaan. Banneux laten we achter ons. We arriveren in Coo. Hier maken we een stop om onze benen even te strekken. We worden meteen herkend door de familie Broekmans uit Puth, die Maarten op L1 hadden gezien. Er wordt even gekletst, waardering wordt uitgesproken en reisverhalen uitgewisseld. Leuke ontmoeting. Maarten en Yvonne lopen een rondje Coo terwijl Bo in de wagen achterblijft.
We dalen af naar de waterval en ontvangen daar “een kusje van Coo”, zoals we het gedoopt hebben. Een beetje vochtig, maar wel lief.
We slenteren door het toeristendorpje en vleien ons achter een grote ijscoupe. We delen onze gedachten en genieten allebei van het moment.
Terug bij de wagen staat Bo met een mobiel in de hand achter het raam. Ik wind me nu al op over de gigantische telefoonrekening, die me dat gaat opleveren. Bo licht ons in dat dit de enige methode was om al die vragende blikken te ontwijken. Te veel mensen die de combinatie herkenden of geprikkeld door dit vreemde tweespan navraag wilden komen doen. Bo bedacht dat het waarschijnlijk als niet netjes werd beoordeeld om iemand in een goed gesprek te storen. Dus belde zij zich helemaal suf met een imaginaire vriend aan de andere kant. Het hielp.

We laten Coo achter ons en gaan op zoek naar een plekje voor de nacht. We rijden na enige tijd een idyllisch dorpje binnen. Maarten klopt op een deur en vraagt aan het meisje in de rode broek op zijn beste Frans of hij zijn “roulotte” aan de overkant van de straat op het grasveldje voor de kerk mag zetten. Zij vindt dat helemaal oké, waarop Maarten een rondje om de kerk maakt om vervolgens tussen de bomen tot stilstand te komen. We staan een beetje tegen de helling, maar er is hier in dit heuvelachtige gebied nergens een vlakke plek te vinden. We besluiten het erop te wagen. Bo heeft ons pannenkoeken beloofd en gaat meteen aan de slag met de voorbereidingen. Bij het tafeldekken blijkt hoe scheef we staan. De jampot, de schenkstroop en het bestek verplaatsen zich allen zelfstandig naar de andere kant. Er wordt een oplossing gezocht. Maarten zit op een gegeven moment met een ietwat verkrampt gezicht zijn eerste panenkoek te verorberen. Op onze vraag of alles oké is, geeft hij aan dat hij met zijn teennagels zichzelf probeert vast te klampen aan de vloer om te voorkomen, dat de afstand van bord naar mond te groot wordt. De pannenkoeken zijn werkelijk verrukkelijk.

Na het eten ga ik een avondwandeling maken in de bosrijke omgeving. Ik ruik de landrijen, de koeien vergezellen mij en ik snuffel aan alle bloemen die mijn pad opfleuren. Na een uurtje ben ik terug en staan de rummicub stenen klaar.
We doen een spelletje waar hier en daar wat gefoeteld wordt, met het resultaat dat Maarten wint. We maken ons bedklaar en leggen onze hoofden te rustten in de kussens. Het is stil. Ieder met zijn eigen gedachten en nieuw verworven herinneringen reizen we de nacht tegemoet. Maarten snurkt af en toe. Bo draait zich als een rups om en het luchtbed kreunt.

Yvonne.