23 Sept. Leisteen, Caernarfon, Prins Charles en Ma

Voor ik uit Llanberis vertrek wil ik het leisteenmuseum bezoeken. De ochtendwandeling, daar naar toe, brengt me bij een meer ingebed tussen bergen, laaghangende wolken en mist. Er is geen zuchtje wind, de omgeving is gehuld in grijze tinten, het water kleurt ijzig koud, contouren vervagen. Het is te mooi om geen foto te maken.
Het voormalige fabrieksterrein is nu museum en ligt erbij alsof er morgen weer gewerkt wordt. Alles ligt en staat gebruiksklaar om, zoals ze het zelf uitdrukken:” To steal a mountain.” Het splijten in dunne plakken is nog altijd handwerk. Dit vereist vakmanschap en dat vakmanschap trekt mij zo aan in dit soort beroepen. Een vakman in computers is heel knap, maar laat niets tastbaars achter, levert geen product af. De splijter krijgt een spontaan applaus, als hij een cirkel uit de leisteen kapt met niet meer dan een mes. Indrukwekkend voor iedereen.
Na het museum brengt de weg mij naar de kustplaats Caernarfon. Het kasteel van Caernarfon is in vele folders geroemd en dat wil ik zien. Het stadcentrum is deels ommuurd. Het kasteel is vanbuiten in tact. Vanbinnen is er veel verdwenen. In 1969 is Prins Charles als Prince of Wales hier geïnstalleerd als troonopvolger op een cirkel van leisteen uit de fabriek waar ik vanmorgen nog rondliep. In het kasteel is een museum over soldaten van het ??? regiment uit Wales gevestigd. Het is waardeloos. Het verheerlijkt heldendom, onvoorwaardelijke trouw en plichtsbesef. Het is puur rekruteren. Inhoudelijk is alles statisch en achter glas tentoongesteld; poppenkast!
Op de kade bij de oceaan bied ik Mandy Gable aan om een foto van haar te maken, waar ze zelf opstaat. Zo komen we aan de praat. Deze eenentwintigjarige Amerikaanse student aan de universiteit van Boston studeert hier één jaar geschiedenis en de taal van Wales; het Gaelic. Dit is niet alles. Ze spreekt het Gaelic al, heeft vierjaar Spaans gestudeerd, tien jaar piano en speelt rugby. Deze meid is een verademing, oppervlakkigheid is ver weg. Het is fris buiten. Ik stel voor dat we naar een pub gaan. In The Black Boy trakteer ik op een Guinness. Mandy is een openbaring. Afkomstig van een boerderij, begiftigd met een goed stel hersens en muzikaal getalenteerd verrast ze met haar veelzijdigheid en humor. De gesprekken hebben diepgang. Deze jonge meid verbluft met wijsheid en is instaat om verbanden te leggen, die ik nooit eerder zag. Het is genieten. Om zeven uur barst ik van de honger en ik bied aan om iets te koken. Meestal haken mensen dan beleefd bedankend af. Tot mijn ontzetting stemt ze toe. Ze wil de tractor en de wagen ook graag zien. Oei! Ik leg uit, dat mijn kookkunsten soms zelfs niet eens door mijzelf gewaardeerd worden. Ze wuift mijn bezwaren lachend weg. Dat wordt spannend. Wat heb ik eigenlijk in de kastjes? Aardappelen; ja. Groenten; een half zakje. Vlees; een blikje Beef stew. O ja, nog cup a soup. Hier kan weinig aan mislukken. Ha, dit mijn redding … ik heb nog twee blikjes Guinness. Daarmee kan alles weggespoeld worden, als het niet smaakt. Ze is aardig, ze zegt dat het lekker is. Ik besluit om haar als een heel grote zonnebloem in mijn reisboeket bij te steken.