7 Apr. Orvieto.

Via Perugia en Marsciano over de N 317 naar Orvieto rijden is jezelf een cadeau doen. Zeventig kilometer door de prachtigste natuur, over bergkammen, door bossen en dorpen zijn een verrassing voor de sportieve automobilist (bochtjes pikken) en de verwende natuurliefhebber. Jan en ik wijzen elkaar voortdurend op mooie vergezichten, bijzondere gebouwen en de brede, vruchtbare dalen.
Orvieto is super om van een afstand te zien liggen. Uit de aarde reist een in het landschap vrijstaande zuil van rotsen overeind. Daarop is Orvieto gebouwd. Je kunt aan de voet parkeren en met de lift naar de stad. Dan heeft het ook een ondergrondse stad. Kelders, grotten en gangen zijn in de loop van de eeuwen uitgehouwen in het zachte gesteente. Je kunt erin met een gids. Dit stadje met de ligging, de grotten en de kerken, dat zijn we samen eens, is een must. Terug kunnen we de natuurweg nog eens rijden of de autoweg. Wij gaan binnendoor. Nog snel even boodschapjes doen en Jan kan zijn taak als gastheer voor nieuwe campinggasten weer oppakken. Deze dag en die van gisteren eisen hun tol van mij. Ik ga een uurtje plat, wat uitmondt in het klokje rond.