15 Sept. Oirsbeek - Hale

De ogen willen niet open, de voeten willen niet lopen. Het is nog te vroeg. Het systeem is nog niet opgestart. Na het warmdraaien van de ene kant op de andere, slinger ik het landinggestel eruit. Bij de visuele checkup in de spiegel blijkt, er moet één en ander gedaan worden om echt wakker te worden. Zo nu ben ik zover, dat de computer boven mijn wenkbrauwen de geautomatiseerde ochtendhandelingen bewust aanstuurt. Nog even douchen, wie weet hoe lang het duurt tot de volgende gelegenheid? Dory is beneden om de broodjes te smeren. De koffie loopt al door. Gauw een paar broodjes naar binnen werken en koffie drinken; het douchen was misschien net te veel. Lex en Monique worden wakker. Lex een aai over zijn bol gegeven, knuffelen en de laatste beste wensen worden nog uitgesproken. Foto’s worden gemaakt en dan zijn Dory en ik op weg naar Sittard. In de auto worden over en weer complimentjes gegeven. We peppen elkaar op. Op het perron houden we elkaar stevig vast. Veel tijd hebben we niet. Na tien minuten rolt de trein binnen. Uitzwaaien en kushandjes door het raam. Dan is alles definitief. Dory gaat naar huis en ik ben op weg naar Engeland.
Wat zal er anders zijn, dan de vorige keer?

Er is wat veranderd. In Londen moet ik overstappen en de aansluitende vlucht heeft een uur vertraging. Gelukkig maar, want ik ben per ongeluk via de douane naar buiten gegaan en dus moest ik weer opnieuw inchecken. Netjes in de rij met geduldige mensen. De douanebeambte zegt, als ik het paspoort afgeeft:”Thank you very much.” Ik luister maar half en antwoord: “Yes I am Dutch.” Zo stap ik lachend naar de volgende controle. Alles op de band en zelf door een poortje. Ik ben weer binnen. Dit is niet helemaal waar. Ik moet bij een volgende controle mijn schoenen uittrekken. Ze worden apart gescand.
Na acht uur reizen pikt David mij op in Manchester Airport. In de Landrover, die rijdt op een mengsel van diesel en slaolie (60/40), halen we zijn vrouw Kelly en de drie honden thuis op en gaan dan door naar de camping. Kelly is het type, dat overal bij lacht en kwinkslagen uitdeelt. Anderhalf uur vliegen om.
Op de camping vraagt iedereen:”How is your son?” Lex, je bent hier zeer beroemd.
De wagen en de tractor zijn niet verplaatst. Eerst de luiken opengooien, mijn tassen leegmaken en de elektriciteit aansluiten. De rest komt later. Nu John en Margaret goedendagzeggen. Het is thuiskomen bij die twee. Pils erbij en vertellen over Lex, Dory en Fonnie. Margaret is een schat; ze heeft boodschappen gedaan voor mij, want morgen is het zondag. De hartelijkheid en behulpzaamheid zijn niet veranderd.